หลวงพ่อและความทรงจำที่งดงาม : หน้า 103/124

หลวงพ่อรับฟังด้วยรอยยิ้มแล้วบอกให้เธอลืมไปให้หมด เรื่องที่เกิดขึ้นหลวงพ่อไม่ได้คิดอะไร แต่เพื่อให้เธอสบายใจท่านจึงรับขอขมา ก่อนที่เธอจะกราบลา หลวงพ่อบอกให้เธอรีบเก็บเกี่ยวบุญตามเพื่อนนักสร้างบารมีให้ทัน เธอยิ้มออกมาอย่างสบายใจ ก่อนหน้านี้หญิงคนหนึ่งวัยเดียวกันกับเธอได้ขึ้นมากราบหลวงพ่อในสภาฯ เช่นกัน เธอได้รับเชิญให้มาถ่ายทอดประสบการณ์ให้เพื่อนนักสร้างบารมีฟัง ภาพความทรงจำที่เธอทุ่มเททำหน้าที่กัลยาณมิตรมาสิบกว่าปี ฉายสู่ใจผู้ฟังอย่างต่อเนื่อง ความปลื้มปีติใจไหลเวียนไปด้วยกันทั้งผู้ฟังและผู้เล่า และหลังจากนั้นเธอขึ้นมารับพระของขวัญจากหลวงพ่อพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มทั้งสองผมจำได้ดี รอยยิ้มจากความทรงจำ ยิ้มหนึ่งคือความสบายใจที่ได้รับการให้อภัยพร้อมกับลืมความทรงจำที่หลงเชื่อออกไป กับอีกรอยยิ้มที่ปลื้มปีติกับความทรงจำดี ๆ ที่ประทับอยู่ในจิตใจ รอยยิมทีเห็นไม่ต่างกัน แต่ใช่ว่าจะเหมือนกัน ๑๐.mo รถเข็นคันหนึ่งถูกเข็นมาจอดข้างรถหลวงพ่อหลังเสร็จพิธีบุญช่วงสาย อาม่าสูงวัยที่นั่งในรถเข็นนำทีมพาลูกหลานมากราบหลวงพ่อ อาม่าพาทุกคนในครอบครัวมาปฏิบัติธรรมและร่วมงานบุญตั้งแต่ยังแข็งแรงเดินเหินได้คล่อง จนมาถึงวัยที่ต้องนั่งรถเข็น ทุกครั้งที่ได้พบกัน หลวงพ่อจะถามว่า "อาม่าเห็นองค์พระในตัวชัดไหม? แล้วองค์พระโตใหญ่เท่าไหน?” อาม่าจะตอบพร้อมยกมือกางแขนออกไปจนสุดทั้งซ้ายขวา “เห็นองค์พระชัดมาก และโตใหญ่มาก ๆ” แล้วอาม่าและลูกหลานก็ส่งหลวงพ่อขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับ