ความทรงจำและการให้เกียรติผู้สูงอายุ : หน้า 104/124

ความทรงจำของผมแทรกซึมเข้ามาปรากฏอีกครั้ง ผมนึกถึงรถเข็นอีกคันหนึ่งของผู้นำบุญที่เป็นเครือญาติกัน พาคุณแม่วัยใกล้เคียงกับอาม่ามาทำบุญที่วัด การดูแลผู้สูงอายุที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ความทรงจำเริ่มเสื่อม หลง ๆ ลืม ๆ นั่งรถเข็นมาร่วมงานบุญนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถึงลำบากอย่างไรด้วยความกตัญญูที่อยากตอบแทนให้คุณแม่ได้เก็บบุญในช่วงสุดท้ายของชีวิต ให้มากที่สุด เธอก็พยายามทำ ผมมองไม่เห็นความเหนื่อยอ่อนในแววตาคู่นั้น แต่กลับจดจำความตั้งใจในแววตาได้อย่างชัดเจน ระหว่างที่รถแล่นออกมา เมื่อหันหลังกลับไปมอง ภาพอาม่านั่งในรถเข็นเห็นองค์พระใหญ่โตยัง ติดตาและถูกบันทึกเข้าไปอยู่ในความทรงจำ เรื่องของความทรงจำ บางคนเกี่ยวเก็บไว้ได้นานเท่านาน แต่สำหรับบางคนสิ่งที่เคยทำไว้ในอดีตกลับจำไม่ได้เมื่อสังขารเริ่มเสื่อม เราทุกคนอยู่ได้ด้วยความทรงจำของเราเอง เราไม่รู้ว่าภาพความทรงจำใดจะเลือนหาย ภาพใดจะยังคงเหลืออยู่เมื่อถึงวัยที่ต้องนั่งในรถเข็น ทางเลือกที่ไม่ประมาทคือ สั่งสมแต่ภาพดี ๆ ไว้ให้มากที่สุด หากความทรงจำเลือนหายไปเกือบหมด ภาพที่ยังเหลืออยู่ย่อมเป็นภาพที่ทำให้ปลื้มปีติใจ ๒๓.๕๙ ผมมองตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาแล้วพบว่า มีตัวเลขที่เป็นจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด และจุดทั้งสองนี้ทับซ้อนจนมองเห็นเป็นจุดเดียวกัน เวลา 00.00 คือเวลาอะไร? คือเวลาเริ่มต้นหรือเวลาสิ้นสุด หรือว่าคือความว่าง หรือคือการรีเซ็ตกาลเวลาทั้งหมดใหม่ว่า นับจากนี้ไปได้เวลาเริ่มต้นกันใหม่ หรือว่าคือการหมุนเวียนไปของความคิด ที่มีความทรงจำเป็นตัวแทนของกาลเวลา หรือว่าคือกฎของนาฬิกา ตลอดปีที่ผ่านมามีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมาย ๑๐๒