การมองเห็นและการบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนา : หน้า 104/140

ขณะที่หยุดนิ่งอยูตรงนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากจุดกลางดวงนั้นว่า "มัชฌิมา ปฏิปาก" แต่ ณ จุดที่เสียงนั้นดังแว่วขึ้นมาในความรู้สึก ก็เห็นจุดเล็ก ๆ เรื่องแสง สว่างวาบขึ้นมาจากกลางดวงนั้น เสมือนจุดศูนย์กลางของวัตถุ ความสว่างของจุดนั้นสว่างกว่าดวงกลมรอบ ๆ ท่านมองเรื่อยไป พลางคิดในใจว่า "ท่านมองเส้นสายกลาง จุดเล็กที่เราเพิ่งจะเห็นเดี๋ยวนี้อยู่ตรงกลางพอดี ลองมองดูสิ" จะเกิดอะไรขึ้น จุดนั้นค่อย ๆ ขยายขึ้นและโตเท่ากับดวงเดิม ดวงเก่าหายไป ท่านมองไปเรื่อย ๆ ก็เห็นดวงใหม่ลอยขึ้นมาแทนที่เหมือนน้ำพุที่พุ่งขึ้นมาทันที ต่างแต่ใส่อย่างกับดวงเดิม ในที่สุดก็เห็นกายต่าง ๆ ผุดชั้นกันบ้างจนจิตธรรมภายเป็นพระปฏิบากะต่อดอกบัณฑิต ใบบริสุทธิ์ยิ่งกว่าพระพุทธรูปชาดใด เสียงพระธรรมกังวานขึ้นมาในความรู้สึกว่า "ถูกต้องแล้ว" ความมึนงงสุขภิทิ์เกิดขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ท่านถึงกับรำพึงขึ้นมา ว่า "เออ... มันยากอย่างนี้เอง" ถึงได้ไม่บรรลุความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้ต้องรวมเป็นจุดเดียวกัน เมื่อหยุดแล้ววิญญาณภายอันเป็นของจริงของแท้ เป็นทางบรรลุธรรมที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสบรรลุมาแล้ว เป็นสิ่งที่ละเอียดที่สุดซึ่งมาก พระเดชพระคุณหลวงปู่จึงมาคำนี้ว่า "คัมภิราจฉ" ธรรมเป็นองค์กิริยาซึ่งถึงเมื่อยังใด ใครจะไปคิดคาดคะเนเอาได้ พันวิสัยของความตระกีนึกคิดถ้ายังตระกีนึกอยู่ก็ยังไม่ลง ที่จะเข้าถึงได้ต้องทำให้ตรึก วิริยะ รัตติธน หยุดเป็นจดเดียวกัน แต่พอหยุดดีดัน แต่พอดับแล้วก็เกิด ถ้าไม่ดับแล้วไม่เกิด นี้เป็นของจริง หัวตอบิ์เป็นอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่ถูกส่วนดังนี้แล้ว ก็ไม่มีไม่มี เป็นจุดขาด"