การบวช และการภาวนา 'สมอจะะหวัง' เพื่อการเข้าถึงธรรม : หน้า 96/128

พอวกวาและเดินไปได้สักพักก็เกิดความอิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาล มีความอิ่มไม่หยุดเลย ลืมมาถึงความเหนื่อยล้าต่าง ๆ ไปเลย พอใจก็จะรู้ว่าว่า ตัวเองเจริญผล ผลการปฏิบัติธรรมของเราจะขึ้นหรือเปล่าอึนั้นไม่แน่ใจ แต่เราก็ราบอย่างเด่นชัดก็ถือว่า เราสามารถดำรงธรรมเป็น ตนแรกก็มเข้าใจว่าว่า ธรรมะธรรมนะว่าอะไร นิจกอย่างไร ลิมตีก็เห็นภาพ แล้วจะไปเห็นกลางท้องได้อย่างไรก็แต่ตอนนี้พอาได้ "สมอจะะหวัง" วรนาถบ่ายเอาไว้ดวย นับไปดวย หลุดบ้างไม่หลุดบ้าง พอรู่ตัวก็ทิสามารถมองไปบ้างหน้าโดยกองค์พระไวที่กลางท้องได้อย่างน่าถรรยาย ซึ่งก็เปลกเหมือนเราสามารถนึกถึงสิ่งสองสิ่งที่อยู่ไม่ติดกันได้ แล้วนึกถึงในท้องได้อยากจะขอบคุณลูกชุนที่ราวบวช อดามาไม่เคยคิดเลยว่าการบวชจะเป็นอะไรที่มีค่าขนาดนี้ วิธีที่ดีใจให้กลับมาที่ศูนย์กลางกาย ได้ง่ายที่สุด คือ การภาวนา 'สมอจะะหวัง' กว่าใครผู้หนึ่งผู้จะได้มาชำเเรื่องง่าย ต้องเป็นบุคคลที่มีบุญมาก และเมื่อขาแล้ว หากตั้งใจประกอบปฏิบัติ ก็ยิ่งเพิ่มเต็มบุญบารมีให้มากขึ้นเป็นที่สุด เป็นการบ่มบุญบารมีให้แก่รอบได้อย่างรวดเร็วที่สุด ถ้าทำภาวนาแล้วมันเจริญสมาธิอารมณ์ประคองสติสัมปชัญญะให้ยั่งมั่นถึงที่สุดก็คือเจริญสมาธิอารมณ์ให้จงมั่นในที่ยูว่ากลางกายฐานที่ ๓ ตลอดเวลา โดยการภาวนา 'สมอจะะหวัง' ทุกคนหยากใจเข้าออกจะยิ่งเป็นตัวช่วยส่งเสริมให้เราเข้าสู่ความเป็นพระแท้ คือ พระธรรมภายในได้อย่างไม่ยากเย็น และเมื่อได้เห็นแล้ว เราจะยังซาบซึ้งในคุณแห่งพระพุทธศาสนา คุณแห่งพระรัตนตรัย และมันใจในทุกวินาทีแห่งการดำรงสมณะเพราะว่า นี้และคือทางเลือกที่ใช่ ที่นำไปสู่จุดหมายปลายทางที่ชอบคือ ที่สุดแห่งธรรมได้อย่างมั่นคง ๙๕ อยู่ในบุญ สิงหาคม ๒๕๕๘