ประวัติการเผยแพร่พระพุทธศาสนาในประเทศไทย : หน้า 51/132

ใน การอุบสมบที่เมืองคเณดี มีภูมิลูตร์ ชาวลังกาเข้ารับการอุบสมบังถึง 3,000 คน ซึ่งได้ตั้งเป็นคณะสงฆ์ นิยมยามวงค์หรืออุบลวัด ขึ้น ในช่วงระยะเวลานั้นมีสมเด็จลังกาอีกคณะหนึ่งเดินทางไปขออุบสมบจากคณะสงฆ์เมืองอุทัย และกลับมาดัง นิยมยาม วัด ขึ้น ทั้ง 3 นิยม นี่ยงคงปรากฏสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน เมื่อศึกษาประวัติการเผยแพร่พระพุทธศาสนาในพื้นที่ประเทศไทยจากหลักฐานในบรรดา คติ ต่าง ๆ จะได้แสดงต่อไป มังชีวิต สุวรรณภูมิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแดนในเขตประเทศไทย เคยนับถือปฏิมาพระพุทธศาสนา แล้วหลายนิคาย ดินแดนนี้เป็นบ้านหลอม และเป็นสถานที่สรรคตความคิดของพระพุทธศาสนาในต่าง ๆ หลายยุคสมัยนิง ปัจจุบัน โดยพบว่า หลักฐานทางบรรดา คติ ด้านพระพุทธศาสนาที่เก่าแก่ที่สุด คือ ศิลาจารึก อักษรปิลาวะ ภาษาบาลีและภาษาสันสกฤต ที่มีอายุรวงพระภูตรรรษที่ 11-12 ซึ่งว่า นอกจากคาถา ยิ้มมา... แล้ว ยังพบศิลาจารึกที่มีคาถาบาลีอื่น ๆ เช่น ยิ้มจักกัปปวัตนสูตรและปฏิจจสมุปบาท เป็นต้น สถานที่พบศิลาจารึกเหล่านี้กระจายอยู่ในภาคกลางของประเทศไทยราวจังหวัดนครปฐม ราชบุรี เพชรบุรี ลพบุรี ชัยนาท ซึ่งเป็นเครื่องบ่งชี้ว่า พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองไปจากอินเดียโดยตรงนั้น เป็นที่ยอมรับปฏิบัติกันในเขตจำกัด ไม่ได้แพร่ไปไกลกว่าจังหวัดดังกล่าวในช่วงพุทธศตวรรษที่ 11-14 จารึกองค์จารึก อักษรปิลาวะ ภาษาบาลี จารึกข้อความในอิฐมักกับปฏิจจสมุปบาท พระพุทธศาสนาที่ ๑๐ - ๑๒ เมนียต์สุด ๆ ดู อ.ดร.พิพัฒน์ วัชพรศิรินนท์ชญา อำเภอเมือง จังหวัดลพบุรี ที่มา http://www.sac.or.th/databases/inscriptions/uploads/images/30_1.jpg *ิถ้าฉันแสดง ทุกรายละเอียดได้ พุทธศตวรรษที่ ๙-๑๒