ข้อความต้นฉบับในหน้า
DMC ช่องนี้มีคำตอบ
เพราะฉะนั้น เราจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะ
ต้องศึกษาเรียนรู้เรื่องกุศลแห่งกรรมให้เข้าใจ
อย่างแจ่มแจ้ง เพื่อที่เราจะดำเนินชีวิตได้อย่าง
ถูกต้องและดีงามด้วยความไม่ประมาท จะได้
ปฏิบาย ไปสวรรค์ และมีความสุขในปัจจุบัน
อีกทั้งยังดับทุกข์ได้อีกด้วย ซึ่งความรู้นี้สอน
เฉพาะในพระพุทธศาสนาเท่านั้น
ดังนั้น เราจ้องตั้งใจสอนบุญ
สร้างบารมี ประพฤติดีปฏิบัติชอบตามหลัก
ธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เช่น
ทำทาน รักษาศีล และเจริญสมถวิปัสสนา
เป็นต้น ซึ่งถ้าหากเราทำได้เช่นนี้ ชีวิตการ
สร้างบารมีย่อมจะอยู่รอดปลอดภัยและมี
ชัยชนะในเส้นทางการสร้างบารมิดำรรรของ
ถึงที่สุดแห่งธรรม
บทสัมภาษณ์จากเจ้าของเคส
หัวหน้าขั้น: การเป็นหัวหน้าขั้นปัจจุบันเกิดจากเหตุในอดีตหลายพาลหลายชาต เริ่มตั้งแต่เห็น
พระภิกษำแสดงธรรมของพระเถระและเกิดความประทับใจ (คล้าย ๆ กับการตั้งความปรารถนา
ของพระอรหันต์ พระสิมมหาสาวก) อยากจะเป็นอย่างนี้ ตั้งความปรารถนาอธิษฐานซ้ำ ๆ ว่าจะ
ออกบวชเป็นพระภิกษุ ฝึกตน ทนทิว บำเพ็ญบารมี ศึกษา ฝึกฝน อธิษฐานซ้ำ ๆ ว่าการเป็น
หัวหน้า อธิษฐานซ้ำ ๆ ว่าอยากให้ได้รับความเมตตาจากพระเถระ ผึ้งตัดสินตั้งแต่บัดนั้น
(ชาตินั้นเป็นต้นมา ทำซ้ำ ๆ อย่างนี้ทุกภาชาต แม้แต่พุทธันดรที่แล้วก็ยังบอกพระเถระ
เทสนสอน ซึ่งพระเถระก็ทดสอบพิสูจน์โดยไม่กำหนดเวลา ทำทุกวันม่าเสมอ ไม่ท้อ ทำอยู่
หลายปีจึงได้รับความไว้วางใจจากพระเถระในที่สุด
หัวหน้าขั้น: ผมต้องบอกว่าไม่เลย เหตุในปัจจุบันสมบัติและคุณสมบัติของผมมีไม่เพียงพอที่จะ
ได้เป็นหัวหน้าขั้น โดยรูปสมบัติและคุณสมบัติของผมคือ เด็กที่เกิดในความเชื่อของอิสลาม เกิด
บนเกาะที่ห่างไกลความเจริญในความได้ เป็นคนที่พูดไม่ชัด พูดเสียงดัง ไม่เพราะ หูตึง (เกิดจาก
เล่นน้ำทะเลแล้วไม่มีความรู้ในการดูแลรักษา ฯลฯ ทำให้แก่หุุษูล่าง 2 ข้าง พื้นก็ไปหลายชิ้น สรุป
ว่า อุปกรณ์ในการพูดไม่เหมาะแก่ในการเป็นพิธีการ การศึกษาก่อนมายุวัจฉพด้านเกษตร ชีวิต
อยู่กับพี สัตว์ จอบ เสียบ ใช้แรงงานเป็นหลัก (5 ปี จบ ปวส.) คุณสมบัติเดียวที่มาเป็นเด็กวัด
ธรรมภายในและทางวัดยอมรับก็เป็นความธรรมามายาก (รุ่น 12 ปี พ.ศ. 2527) และเป้าหมาย