หลักฐานโบราณคดีพระพุทธศาสนาในประเทศไทย : หน้า 95/156

สำหรับอัครขอบโบราณซึ่งพัฒนา มาจากอักษปลหลังนั้น หลักฐานโบราณคดี ทางพระพุทธศาสนาได้แก่ ศิลาจารึกสมเด ็จพระศรีอาริยเมี่ย พุทธศตวรรษที่ ๑๘ ของพระเจ้าชัยมินทร์ ที่ ๗ ทรงเป็นหลักฐัรียุมากผู้รุดเดชานุภาพ ของกันพุทธ ศิลาจารึกด่านประจำพบที่ จังวัดบุรีรัมย์ สร้างโดยพระเจ้าชัยมินทร์ที่ ๗ เนื้อความเริ่มต้นด้วยการสรรเสริญพระพุทธเจ้ ผู้ประกอบไปด้วยพระธรรมกาย พระสัมโภคาย และพระนิรมานกาย จากนั้นเป็นการกล่าวถึง พระราชภารกิจของพระองค์ในการสร้าง พระพุทธรูปโบรณนินจ้า สร้างโรงพยาบาล (อโรคยาศาลา) และจัดเจ้าหน้าที่เพื่อทำหน้าที่ ประจำในโรงพยาบาล และกล่าวถึงรายการ สิ่งของที่พระเจ้าชัยมินทร์ที่ ๗ พระราชทานไว้ ประจำโรงพยาบาล จบลงด้วยการถวายพระพร แต่พระเจ้าชัยมินทร์ที่ ๗ นึกโบราณคดีได้พบศิลาจารึกที่มี เนื้อหาคล้ายคลึงกันเช่น ศิลาจารึกด่านประคำอีกหลายฉบับ ใน ประเทศไทยพบจากเมืองพิษณุ (n.m.๓) จารึกปราสาท (สร.๔) จารึกตาเมียนโตจ (สร.๔) จารึกสุรินทร์ (สร.๓) และยังพบจารึก ของพระเจ้าชัยมินทร์ที่ ๔ เช่นนี้อีกในกุฑพา และ ละวา หลักฐานโบราณคดีเหล่านี้ชี้ถึง พระเดชานุภาพในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา มายานไปทั่วดินแดนต่าง ๆ ในกุฑพา และ ภาคกลาง อีสาน ตะวันออก ตะวันตกของไทย รวมทั้งลาวบางส่วน พฤษภาคม ๒๕๕๕ อยู่ในบุญ ๙๓