การจารึกพระไตรปิฎก: ความเชื่อและวัฒนธรรมไทย : หน้า 67/128

การจารึกมีบริพระไตรปิฎกในลานเป็นบุญที่มีอำนาจสูงอันจะนับประมาณได้เพราะภายหลังพุทธปรินิพพาน พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามีได้ทรงตั้งสาวกองค์ใดให้เป็นพระศาสดาปกครองคณะสงส์สืบต่อจากพระองค์ แต่ทรงให้พระธรรมมันยี คือ คำสั่งสอนเป็นศาลาทำพระองค์ต่อไปในภายหน้า จึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงมีความเชื่อว่า การจารึกพระสุตตันตะในกาลภายหลังจึงเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทยโดยแท้แน่น แต่ยังสอดคล้องกับคติความเชื่อของจาริตพัฒนาและสิ่งลี้ล้อก็ด้วย