ต้นบัญญัติธรรมารายาทไทย เรื่องพระราชวาณาจารย์ : หน้า 76/128

อุไวมะ ต้นบัญญัติผู้มารยาทไทย เรื่อง : พระราชวาณาจารย์ (หลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ) ต้นบัญญัติธรรมารายาทไทย (ตอนที่ ๑๒) หมวดที่ ๒ โชคปฏิสังขรณ์ ข้อ ๒๔ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้ฉันดังจับ ๆ” ข้อ ๒๕ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้ฉันดังซุ้ม ๆ” ข้อ ๒๖ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้ฉันเลียมือ” ข้อ ๒๗ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้วันขวดบาตร” ข้อ ๒๘ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้ฉันเลียริมฝีปาก” ข้อ ๒๙ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้เอามือเปื้อนจับภาชนะน้ำ” ข้อ ৩০ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำไม่ได้เอาน้ำล้างบาตรมีเมล็ดข้าวเทในบ้าน” ——————————————————————— ข้อ ๒๔ “ภิกษุพึงทำความศษกวา เราจำ ครั้งแรกทำให้อ่อนตัวลงแล้วไม่ฉันดังจับ ๆ” หลาย ๆ คนยังเคืองข้าว เคี้ยวกับข้าวไปเป็น ได้ยินอยู่ม่อ ๆ เช่น พวกหนึ่งเคี้ยวข้าวแล้วอาปากจิ้มมีเสียงดังจับ ๆ เหมือนหนอน ถุงปากเคี้ยวก็จะหาย อีกพวกหนึ่งเคี้ยวอาหารกรอบ ๆ เช่น แตงกาบหมูเสียงดังกรอบ ๆ หรือถัดแตงกวังก็ยังดัง ๆ ต้องแก้ไขด้วยการไม่กัดให้ขาดดีเดียว กัดครั้งแรกเพียงแค่บุบ ๆ เสียก่อน แล้วกัดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ถ้าถึงไมดั่งเพราะน้ำลายในปากเราชื้นเข้าไปอร่อยก็ดี ครั้งแรกทำให้อ่อนตัวลงแล้วเวลาทำข้าวผสมมีต้นหอมหลาย ๆ คนยังเคี้ยวข้าว เคี้ยวกับข้าวไปเป็น ถ้าเดี๋ยวเสียดก่อนให้เป็นชิ้น ๆ แล้วใส่ปากเคี้ยวย่าไปครั้งหนึ่งพอให้ชื้น ๆ แล้วใส่ปากเคี้ยวอย่างให้ซ้ำ ๆ แล้วเคี้ยวอีกทีให้จบ อย่างนี้จะไม่ดังก็จะดีนะ เป็นผู้ชายหรือว่า ถ้าเป็นผู้หญิงหมดสวย เดี๋ยวใครจะว่า แม่นี้ก็สวยดีนะ แต่พอเห็นข้าวเคี้ยวเสียงดังอย่างกับหมู ฉันไม่ดูหน้าเธอแล้ว ไปดีกว่าคำว่าหมดกันคราวนี้เอง