บรรดุธรรมกาย : หน้า 359/368

บรรดุธรรมกาย ในวันเพ็ญเดือน ๑๐ ระหว่างกลางพรรษาที่ ๑๒ ของหลวงปู่ด่านน้ำ หลังกลับจากปฏิบัติธรรม ท่านได้ปฏิบัติธรรมในฌาน โทษ ท่านหลับตาภาวนา “สมมอะระหัง” จนกระทั่งใจหยุดเป็นจุดเดียวกัน เห็นเป็นดวงใสๆ อยู่ที่ศูนย์กลางกาย รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แม้ขณะชำแปลจากดวงใส็ด้วงใส่อยู่ที่ศูนย์กลางกาย หลังจากฟังพระปฐมโอภาก์ ท่านจนอึดรึมิใจ ๒๓ ข้อองค์พระ ในช่วงเย็นท่านจึงได้มา นั่งสมาธิอีกต่อโดยจิตอยู่ในกลางดวงใสๆ ว่าที่ศูนย์กลางกายทำให้หยุดดิ่งไปจนระหว่างดวงสวงไหมมาก ยิ่งขึ้น และมีเสียงดังมาจากดวงล้วงในว่า “สุขมินามาอุปปา” พร้อมกับมีจุดร่วงในจงกลางดวง นั้น ท่านจึงมองไปที่จุดดวงนั้นด้วยใจที่หนึ่ง ๆ จุดดวงนั้นจึงค่อย ๆ ขยายโตขึ้นมาทดแทดดวงเก่า ท่านจึงมองเข้าไปที่จุดเล็กที่อยู่กลางดวงไฟ ก็ไม่เห็นดวงใหม่ที่สว่างใสมากยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็เห็นรายในภายในที่ซ้อนอยู่ภายในจุกระหว่างถึง “รวมกาย” เป็นองค์พระอันสงมากิ ใช้ดูบาดวิญญาณ ใจสวม- เมื่อท่านได้มาพบพบสิ่งที่ท่านได้ยิน ทำให้ท่านทราบว่า การเข้าสมาธิของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ต้องทำใจให้หยุดให้สนิท โดยทันที ด้วยใจที่อิ่ม ๆ อย่าง คือ เห็น จำ คิด รู้ ต้องรวมหยุดนั่งอยู่เป็นหนึ่งเดียว (เอ็กฅฅฅ) ต่อมาก็กล่าวสรุปไว้เป็นประโยคสั้น ๆ ว่า “หยุดเป็นตัวสำคัญ” และมีการบวรริมีการปฏิบัติสมาธินั้นเป็นต้นจนจบกระทั่งถึงในหนังสือ “คู่มือสมาธิ”[๑] สำหรับผู้สนใจสามารถศึกษาเพิ่มเติมได้ ๔๙ วัดพระธรรมกาย ๒๕๖๗