บทเรียนจากเรื่องเล่าของหลวงพ่อทัตติชิโว : หน้า 74/101

เอาไม่ทอดออกได้ เพราะมันยืนยันด้วยตัวเองได้แล้ว ไมรอทำหน้าที่คอยประคองเมื่อต้นมันยังเล็กอยู่เท่านั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตติชิโวเคยเล่าให้ฟังว่า เมื่ออดทนท่านไปศึกษาต่อที่ออสเตรเลีย วันหนึ่งไปเยี่ยมบ้านเพือนชาวออสเตรเลียซึ่งมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวอายุประมาณสัก 5 ขวบ กำลังสร้างจะขอเล่นมืดแม่บอกว่า “อย่าลูก เดียวมันบาด” ลูก “ไม่บาด ไม่บาด” แม่ “เดี่ยวมันบาดนะ” ลูก “ไม่บาด” แม่เลยบอกต่อว่า “แล้วถาบาด ยุห้ามร้องไห้เนะ” เด็กก็ตอบว่า “ไม่บาด ถาบาดไอจะไม่ร้อง” แม่ถามย้ำว่า “ยูสัญญานะ” ลูกตอบว่า “ไอ้สัญญาไม่ร้อง” แม่ก็เลยบอกต่อว่า “แล้วถาบาด ยุต้องทำแผลเองนะ” ลูก “ได้ไม่บาด ถาบาดแล้วจะทำแผลเอง” แม่ “นี่ทิงเจอร์นะ ยูรู้ใช่ไหมมันเสบ” ลูก “รู้” แม่ “นี่ผ้าก็อซ นี่พลาสเตอร์ นี่กรไกรนะ ถาบดูต้องทำแผลเองนะ” ลูก “ได้ไม่บาด ถาบาดแล้วจะทำแผลเอง” แม่จึงบอก “ถ้าอย่างนั้นอนุญาตให้ไปเล่นได้ แต่ให้ไปหยิบมิด”