การเรียนรู้และการรับผิดชอบของเด็ก : หน้า 75/101

เล่มไหม่นะ" คือเป็นเล่มที่มีด้านที่ดีที่สุด เพราะถ้าขืนให้ไปหยิบเอาเล่มที่คมปลาบไปเล่น ลูกกลับมาหารแม่อีกทีลูกอาจจะบอกว่า "แม่ นี่มันด้วนไปแล้ว" ถึงตอนนั้นจะทำอย่างไร ดังนั้นจะต้องอนุญาตให้เล่นแต่ให้เอาด้ามที่มันด้านที่สุด เมื่อบุตรไปแล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อก็ถามเพื่อนว่า "คิดว่าจะบาดไหม" เพื่อนตอบ "บาด ยังไงก็บาด" ฟังก็แรกหลวงพ่อท่านก็ตกใจว่า รู้ทั้งรู้ว่ามันจะบาด ทำไมยอมให้ลูกไปเล่น เพื่อนบอกว่าลูกอายุ 5 ขวบแล้ว กำลังจะเข้าโรงเรียน ถึงคราวต้องทำตัวเราไปแล้ว เด็กก็จะเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง และรู้จักรับผิดชอบตัวเอง นั่นคือเหตุผลที่เขาอนุญาตให้ไปเล่น ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่าจะต้องบาด ปรากฏว่าลิงถึง 10 นาที ลูกสาวตัวน้อยกลับมาพร้อมยิ้มนี้นิวมา ก่อนเลย "มันมี" ปากซักเบะแล้วเพราะถูกมีดบาด ถึงแม่ไม่มีบาดแผลอะไรมา เพราะมีดที่ว่า แต่มันคือโดนเข้าไปแล้ว แม่บอกเลย "ดูสัญญาแล้วนะ ว่ายูจะไม่ร้อง" ลูกตอบ "ก็ไออย่างไม่ใด้ร้องนะ" ปากซักเบะแล้วแต่ยังไม่ร้อง ต้องฝันกลั้นไว้เพราะสัญญากับแม่แล้ว แม่ก็เลยบอกต่อ "เอ้า...นี้ ทิ้งเจออยู่นี้ ยูทำแผลเองนะ" เด็กเอานิ้วช้อนคว้าไปข้างหลังเลยเพราะรู้ว่ามันแสบ เคยเป็นแผลแล้วแม่ทำแผลให้ จึงรู้ว่าทิ้งเจอร้มแสบรีบร้อนนี้ควับเลยนะ www.kalyanamitra.org