ศีลบารมี: ยอมตายไม่ยอมเสียศีล : หน้า 4/132

ปกิณกธรรม เรื่อง : พระมหาเสถียร สุวณฺณฐิโต ป.ธ. ๙ / พระมหาวิริยะ ธมฺมสารี ป.ธ. ๙ / ภาพประกอบ : กองพุทธศิลป์ ศีลบารมี ยอมตายไม่ยอมเสียศีล ochrym “ดูก่อนสุเมธดาบส หากท่านปรารถนาโพธิญาณ ก็จงบำเพ็ญศีลบารมี หางจามรีคล้องติด ในที่ไหนก็ตาม ถ้าปลดขนหางออกไม่ได้ ก็ขอยอมตายในที่นั้น แม้ฉันใด ท่านจงรักษาศีลให้บริสุทธิ์ อย่าได้เห็นแม้แก่ชีวิต ฉันนั้นเถิด” (ขุ. พุทธวงศ์) จามรี เป็นสัตว์ที่รักขนหางยิ่งชีวิต ขนหาง สวยงามมาก แต่หากขนหางไปติดที่กอหนาม มัน จะค่อย ๆ ปลดจนกว่าจะหลุด โดยไม่ยอมให้ขนหาง ขาด สุเมธดาบสได้นำมาเป็นอุทาหรณ์สอนตนว่า ต้องรักศีลเหมือนจามรีรักขนหาง นับแต่นั้นเป็นต้น มา พระโพธิสัตว์ก็ทุ่มเทรักษาศีลไม่ให้ด่างพร้อย และเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เหมือนอุปมาที่ว่า พึงสละ ทรัพย์เพื่อรักษาอวัยวะ จึงสละอวัยวะเพื่อรักษาชีวิต จึงสละทั้งอวัยวะ ทรัพย์ และชีวิต เพื่อรักษาศีลเอาไว้ เรียกว่ายอมตายไม่ยอมเสียศีลกันทีเดียว การเดินทางไกลในสังสารวัฏ นอกจากจะมี เสบียงแล้ว ต้องได้เวียนวนอยู่เพียง ๒ ภูมิเท่านั้น คือ ละโลกแล้วก็ได้ไปเสวยสุขในสวรรค์และลงมาสร้าง ๑ สีลวนาคชาดก เล่ม ๕๖ หน้า ๑๘๒ บารมีในโลกมนุษย์ต่อ การจะไม่เพลี่ยงพล้ำให้ไปเกิด ในอบายภูมินั้น ต้องรักษาศีลให้บริสุทธิ์ ศีลบารมี จึงมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ผู้รักศีลที่แท้จริงแม้ถูก เบียดเบียนถึงขั้นหมายเอาชีวิต ก็ไม่คิดทำร้ายตอบ ถ้าศีลไม่บริสุทธิ์ การจะบรรลุธรรมก็ทำได้ยาก ดังนั้น ศีลบารมีจึงชื่อว่ารักษาต้นทุนคือความเป็นมนุษย์ไว้ นั่นเอง * มีอยู่ครั้งหนึ่ง พระโพธิสัตว์บังเกิดเป็นพญา ช้างเผือกอยู่ในป่าหิมพานต์ นัยน์ตาทั้งคู่สวยงาม ราวกับแก้วมณี มีกายสง่างามมากทีเดียว ทั้งตัว เป็นสีขาวเปล่งปลั่งดังเงินยวง พญาช้างโพธิสัตว์ได้ ปกครองช้าง 60,000 เชือก ให้อยู่ร่วมกันอย่างมี ความสุข ต่อมาได้เกิดความเบื่อหน่ายในการคลุกคลี