การบวชและการค้นพบวิชชาธรรมกาย : หน้า 73/132

คล่องแคล่ว เมื่อสำเร็จการศึกษาแล้ว ท่านก็กลับ มาช่วยบิดามารดาประกอบอาชีพค้าข้าว จนอายุ ได้ ๑๔ ปีเศษ บิดาถึงแก่กรรม ท่านเป็นลูกชายคนโต จึงต้องหาเลี้ยงครอบครัวแทนบิดา เมื่ออายุได้ ๑๙ ปีเศษ ท่านเกิดความ สังเวชว่า “การหาเงินเลี้ยงชีพนั้นลำบาก บิดาของ เราก็หามาอย่างนี้ ต่างไม่มีเวลาว่างกันทั้งนั้น ถ้าใครไม่รีบหาให้มั่งมีก็เป็นคนชั้นต่ำ ไม่มีใคร นับหน้าถือตา เข้าหมู่เพื่อนบ้านก็อับอาย ไม่เทียม หน้าเขา บุรพชนต้นสกุลก็ทำมาอย่างนี้เหมือนกัน จนถึงบิดาเราและตัวเราในบัดนี้ก็คงทำอยู่อย่างนี้ ก็บัดนี้บุรพชนทั้งหลายได้ตายหมดแล้ว แม้เราก็จัก ตายเหมือนกัน” ท่านคิดแล้วก็อยากออกบวช เพื่อแสวงหาทางพ้นทุกข์ จึงจุดธูปบูชาพระและ อธิษฐานว่า “ขออย่าให้เราตายเสียก่อนเลย ขอให้ ได้บวช ถ้าบวชแล้วไม่สึกจนตลอดชีวิต” ต่อมาเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๙ ขณะมีอายุได้ ๒๒ ปี ท่านได้บรรพชาอุปสมบท ณ วัดสองพี่น้อง อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี ได้ฉายาว่า “จนฺทสโร” นับแต่วันแรกที่บวช ท่านก็ เริ่มฝึกธรรมปฏิบัติทุกวันตลอดมา ควบคู่ไปกับ การเรียนคันถธุระ ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดสองพี่น้อง ๗ เดือนเศษ จากนั้นเดินทางไปจำพรรษาอยู่ที่วัด พระเชตุพนวิมลมังคลารามฯ กรุงเทพฯ ศึกษา ท่านเดินทางไปจำพรรษาอยู่ ณ วัดโบสถ์ (บน) ตำบลบางคูเวียง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ที่ ในวันเพ็ญเดือน ๑๐ ระหว่างกลางพรรษา ๑๒ เวลาเช้าตรู่ก่อนออกบิณฑบาต ท่านระลึก ขึ้นมาว่า “เราบวชมานานนับได้ ๑๒ พรรษา แล้ว ยังไม่บรรลุธรรมของพระพุทธเจ้าเลย ทั้งที่ การศึกษาของเราก็ไม่เคยขาดสักวัน เราควรจะ รีบกระทำความเพียรให้รู้เห็นของจริงในพระพุทธ ศาสนา หากไม่เริ่มปฏิบัติก็จะได้ชื่อว่าเป็นผู้ตกอยู่ ในความประมาท” หลังฉันภัตตาหารเช้า ท่านจึงเดินเข้าสู่ อุโบสถเพื่อปฏิบัติธรรม โดยตั้งปณิธานในใจว่า หากไม่ได้ยินกลองเพลก็จะยังไม่ลุกขึ้นจากที่ ท่าน หลับตาภาวนา “สัมมา อะระหัง” จนกระทั่งใจหยุด เป็นจุดเดียวกัน เห็นเป็นดวงใสบริสุทธิ์ขนาดเท่า ฟองไข่แดงของไก่ติดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ความ ปวดเมื่อยทั้งหลายมลายหายไปหมด พอดีกลอง เพลดังกังวานขึ้น เย็นวันนั้น หลังจากลงพระปาติโมกข์แล้ว ท่านก็เข้าไปในอุโบสถ เพื่อปรารภความเพียร ท่านหวนคิดถึงเมื่อครั้งอายุ ๑๙ ปี ที่ปฏิญาณตน บวชจนตาย บัดนี้เวลาผ่านมาถึง ๑๕ ปี ก็ยังไม่ได้ บรรลุธรรมที่พระพุทธองค์ทรงรู้เห็นเลย ท่าน ความรู้ในพระไตรปิฎกอยู่ที่วัดพระเชตุพนฯ ที่พระพุทธเจ้าต้องการ เป็นอันไม่ลุกจากที่นี้ เป็นเวลาถึง ๑๑ พรรษา จนเชี่ยวชาญภาษาบาลี จากนั้นจึงตั้งใจเรียนวิปัสสนาธุระให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป โดยศึกษาธรรมปฏิบัติจากพระอาจารย์หลายท่าน และศึกษาวิธีการปฏิบัติเพิ่มเติมด้วยตนเองจาก คัมภีร์วิสุทธิมรรค ค้นพบวิชชาธรรมกาย จึงตั้งสัจจาธิษฐานทำสมาธิภาวนาอย่างเอาชีวิต เป็นเดิมพันว่า “ถ้าเรานั่งลงไปครั้งนี้ไม่เห็นธรรม จนหมดชีวิต” จากนั้นก็นั่งเจริญสมาธิภาวนา เวลา ผ่านไปประมาณครึ่งค่อนคืน ใจหยุดสงบนิ่งที่ ศูนย์กลางกายได้ส่วนพอดี ดวงกลมโตใสบริสุทธิ์ที่ ศูนย์กลางกายที่เห็นเมื่อเพลยิ่งใสสว่างมากขึ้นราว ในปี พ.ศ. ๒๔๖๐ ย่างเข้าพรรษาที่ ๑๒ กระจกเงา ใหญ่ขนาดเท่าดวงอาทิตย์ เห็นอยู่อย่าง นั้นหลายชั่วโมงโดยไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรต่อไป