การเข้าถึงพระธรรมกายและการเผยแผ่วิชชาธรรมกาย : หน้า 74/132

ขณะนั้นมีเสียงหนึ่งผุดขึ้นมาจากกลาง ดวงนั้นว่า “มัชฌิมาปฏิปทา” ทางสายกลางไม่ถึง นักไม่หย่อนนักในความหมายของปริยัติ ขณะ เดียวกันที่ศูนย์กลางกายดวงกลมใสสว่างนั้น ปรากฏมีจุดเล็กเรืองแสงสว่างวาบขึ้นมา ท่านคิด ว่า “นี่กระมังทางสายกลาง” ท่านจึงมองไปที่จุดนั้น ทันที จุดนั้นค่อย ๆ ขยายโตขึ้นมาแทนที่ดวงเก่า ซึ่งหายไป ท่านมองเข้ากลางจุดเล็กที่อยู่กลาง ดวงใสเรื่อยไป ก็เห็นดวงใหม่ที่สุกใสยิ่งกว่าลอย ขึ้นมา ท่านเข้ากลางดวงใหม่ที่ลอยขึ้นมาแทนที่ อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสายไปเรื่อย ๆ ในที่สุดจึงเห็น กายต่าง ๆ เกิดขึ้นจนกระทั่งเข้าถึงพระธรรมกาย กลางดึกคืนนั้นเอง ๆ ในเวลานั้น ท่านเข้าใจอย่างชัดเจนด้วย ตนเองว่า ธรรมะของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านี้ ลึกซึ้งนัก พ้นวิสัยของการที่จะตรึกนึกคิดหรือคาด คะเนเอาได้ เพราะถ้ายังตรึกนึกคิดอยู่ก็เข้าไม่ถึง จะเข้าถึงได้ต้องทำให้ใจหยุดเป็นจุดเดียวกัน พอ หยุดก็ดับ ดับแล้วจึงเกิด ในเวลาต่อมาท่านจึง กล่าวสรุปไว้เป็นประโยคสั้น ๆ ว่า “หยุดเป็นตัว สำเร็จ” สัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลายได้ดำเนินไป แล้วนี้หายไปเกือบสองพันปี การค้นพบของท่าน จึงเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อมวลมนุษยชาติ และ ยังเป็นพยานยืนยันพระดำรัสของพระสัมมา สัมพุทธเจ้า ที่ตรัสไว้แก่เหล่าพระสงฆ์สาวกว่า “ธรรมกายเป็นชื่อของตถาคต” เมื่อพระเดชพระคุณหลวงปู่ได้เข้าถึง พระธรรมกายแล้ว ท่านก็มุ่งมั่นในการทำสมาธิ ภาวนา ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น เมื่อออกพรรษาแล้ว ท่านเดินทางไปปฏิบัติธรรมและสอนธรรมปฏิบัติที่ วัดบางปลา อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม สอนอยู่ ราว ๆ ๔ เดือน มีพระภิกษุปฏิบัติได้ ๓ รูป และ ฆราวาส ๔ คน ถือเป็นพยานในการบรรลุธรรม ของท่าน การสอนครั้งนี้นับเป็นจุดเริ่มต้นของ การเผยแผ่วิชชาธรรมกาย ต่อมาท่านเดินธุดงค์ไปสอนธรรมะในที่ ต่าง ๆ อีกหลายแห่ง มีประชาชนมาศึกษาธรรม ปฏิบัติกันเป็นจำนวนมาก และต่างได้รับผลดีตาม ความตั้งใจแห่งการปฏิบัติของตน เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ในราวกลางปี พ.ศ. ๒๕๖๑ (กลางรัชกาล พระคุณหลวงปู่นับเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ เพราะ ที่ ๖) พระเดชพระคุณหลวงปู่ได้รับแต่งตั้งให้เป็น การเข้าถึงพระธรรมกายของพระเดช มิได้เป็นเพียงการปฏิบัติตามหรือจดจำจากตำรา แต่เป็นการรู้เห็นและเข้าถึงธรรมจริงแท้ที่มีอยู่ ภายในด้วยตนเอง โดยการดำเนินจิตเข้าไปใน หนทางสายกลาง ด้วยการทำใจให้หยุดนิ่ง วิธีการดำเนินจิตเข้าไปในเส้นทางสาย กลางอันเป็นหนทางสู่ความพ้นทุกข์ที่พระสัมมา เจ้าอาวาสวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ซึ่งในขณะนั้น ชำรุดทรุดโทรมมากเป็นถึงวัดร้าง มีพระประจำวัด อยู่เพียง ๑๓ รูป ท่านทำนุบำรุงวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ จนกระทั่งมีความเจริญรุ่งเรือง มีพระภิกษุสามเณร ถึง ๕๐๐ กว่ารูป มากที่สุดในประเทศไทยในยุคนั้น ๗๒