เรื่องความเบื่อหน่ายและการอบรมลูก : หน้า 29/131

เพราะได้ครูดี จึงเอาดีได้ ๒๙ หลายคน ท่านก็ต้องทุ่มเทให้กับศิษย์ที่ตั้งใจจะเอาดี เสียก่อนเป็นธรรมดา ปัญหาที่สาม ความเบื่อหน่ายกันเอง หรือ เรียกง่ายๆ ว่าโรคเบื่อคน เรื่องนี้หลวงพ่อเคยสนทนา กับผู้พิพากษาสมทบคนหนึ่ง ที่จังหวัดเชียงใหม่ เขา เล่าว่า เมื่อ ๓ ปีที่แล้ว เขาเริ่มต้นทำงานเป็นผู้พิ พากษาสมทบ เมื่อผู้เยาว์อายุต่ำกว่า ๑๘ ปีทำผิด ศาลจะส่งตัวไปไว้สถานพินิจ เพื่อควบคุมความประ พฤติ ทันทีที่ศาลสั่ง พ่อแม่ก็จะมาร้องห่มร้องไห้ ขอ เอาตัวกลับไปอบรมฝึกหัดขัดเกลาเอง ลูกจะเลวจะ ชั่วอย่างไรก็ยังรักยังห่วงลูก ขอดูแลแก้ไขด้วยตนเอง ไม่ไว้ใจให้ใครอบรมลูกแทน เพราะเกรงว่าจะทำได้ ไม่ดี พอ แต่เดี๋ยวนี้พอลูกทำผิดขึ้นมา ศาลตามตัว พ่อแม่มาถามว่า ลูกคุณทำความผิดจะว่าอย่างไร พ่อ แม่รีบตอบเลย “ก็แล้วแต่ศาล จะเอาอย่างไรก็เอา เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับมันแล้วเหมือนกัน ศาลทำ อะไรได้ก็ทำไปเถอะ เหม็นเบื่อมันเต็มที่” เรื่องกลาย เป็นอย่างนั้นไปแล้ว ในสังคมยุคปัจจุบันมีคนเบื่อแม้ กระทั่งลูกของตัวเอง