ความรู้สึกต่อพระภิกษุและบุญคุณ : หน้า 98/124

แด่...นักสร้างบารมี ๓ ๙๘ มีเหมือนกันแต่เป็นวัดร้าง พระเข้ามาอยู่ในตัวเมือง กันหมด เพราะความอัตคัดขาดแคลน เขาก็บอกว่า เมื่อรถเข้าออกไม่ได้ ก็เลยเดินเท้ามา ๒ วันกับหนึ่งคืน จึงมาถึงตัวเมือง มาถึงแล้วก็ไปนิมนต์พระตามวัดต่าง ๆ ที่พ่อเคยไปทำบุญ เคยไปสร้างกุฏิ สร้างศาลาเอาไว้ แล้วเขาก็พูดความหลังฝังใจให้ฟังว่า “ท่านเชื่อไหมเป็นสิบ ๆ วัด จะหาใครมาชัก บังสุกุล มาสวดมนต์ มาเยี่ยมศพพ่อผมสักรูปหนึ่งนี่ หาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่กุฏิศาลาที่อยู่นั้น พ่อผมขนไม้ไปสร้างให้ แต่สิ่งที่ผมได้รับก็คือ พระทุกรูปเป็นสิบ ๆ วัดปฏิเสธ หมด บอกว่ามันเดินไกล” เขาก็บอกว่าใช่ มันเดินไกลจริง ๆ สองวันกับ คืนหนึ่ง ความไม่รู้จักบุญคุณกันในหมู่ฆราวาสก็มากแล้ว เขานึกไม่ถึงว่าแม้ในหมู่พระภิกษุก็ยังไม่มีผู้ที่จะนึกถึง บุญคุณของพ่อผม ที่สร้างที่พักอาศัยให้ สร้างกุฏิ สร้าง ศาลาให้ ตักบาตรให้เป็นประจำเลย ในหมู่พระภิกษุ เดี๋ยวนี้ก็ไม่รู้จักบุญคุณคนอีกเหมือนกัน ผมคิดว่าผม