ข้อความต้นฉบับในหน้า
๒๑
อย่างนี้
ในสมัยพุทธกาล แม้แต่กษัตริย์ เขาก็เที่ยวตามหา
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่าทรงอยู่ที่ไหน แล้วเชิญเสด็จไป
บ้านเมืองของเขาสักครั้งก็ยังดี
มีอยู่คราวหนึ่ง กษัตริย์ลิจฉวีมีปัญหาในเมืองมาก
ก็ส่งทูตไปขอเชิญพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจากแคว้นมคธของ
พระเจ้าพิมพิสาร พระเจ้าพิมพิสารจะขัดก็ขัดไม่ได้ จึงต้อง
ทรงอาราธนาพระพุทธองค์เสด็จไป แต่วันที่ส่งเสด็จ เนื่องจาก
พระพุทธองค์เสด็จทางเรือ พระเจ้าพิมพิสารก็เสด็จไปส่ง
พระพุทธองค์ ไปส่งถึงไหน? ส่งถึงฝั่งยังไม่พอ ลุยน้ำลงไป
ส่งแค่คอ กษัตริย์มีความเคารพพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาก
ทางฝั่งโน้น กษัตริย์ก็เสด็จมารับ กษัตริย์ฝั่งโน้นลุยน้ำมา
ถึงระดับคอเพื่อรับพระพุทธองค์ เพราะทรงเห็นว่าเป็นบุคคล
ที่ประเสริฐจริงๆ แล้วพระองค์ก็ประเสริฐจริง ได้เสด็จไป
แก้ไขเรื่องต่างๆ ให้เขาอย่างเรียบร้อย
เพราะฉะนั้น เมื่อได้รู้ว่าใครเป็นคนดี มีโอกาส
เชื้อเชิญได้ ก็เชื้อเชิญเถอะ
เพราะอย่างน้อย ๑) ได้เพิ่มพูนความรู้ และ ๒)
เพิ่มพูนเครดิตของเรา
แต่ว่ามีข้อแม้ คือต้องต้อนรับให้เป็น ถ้าต้อนรับ
ไม่เป็น จะอันตรายหนักเข้าไปอีก
มีข้อคิดฝากนิดหนึ่งคือ มีหลายท่านมาถามหลวงพ่อ
ว่า “ผมมีลูก อยากให้ลูกมีปฏิภาณ จะฝึกอย่างไร มีบทฝึก