การจารึกพระไตรปิฎกในแผ่นดินสยาม : หน้า 51/135

แน่พระมหากัมเมอญอญฺูสุพงศ์สรามหาธรรมราชาธิราช เสด็จขึ้นในอัญชุลมังสีมาสการพระพุทธรูปทองและพระไตรปิฏกที่เก็บไว้บนพระราชมณฑเทียร จารึกวัดปามม่วง บนหินแปร กว้าง ๑๐ ซม. สูง ๒๐ ซม. หนา ๒๙ ซม. จารึกดังกล่าวแสดงให้เห็นว่า คัมภีร์พระไตรปิฎกถูกจารึกไว้ในแผ่นดินสยามตั้งแต่หลายร้อยปีมาแล้วเป็นอย่างน้อย และได้รับการดูแลรักษาอย่างดีในพระราชมณฑเทียร ซึ่งแม้แต่ทัศนีย์ก็ทรงให้ความเคารพพระธรรมคำสอนนั้น แม้จะทราบว่ามีการจารึกพระไตรปิฎก และการสร้างอาคารเพื่อเก็บรักษาพระไตรปิฎกในแผ่นดินสยามมานานแล้ว แต่ยังไม่มีหลักฐานใดบ่งชี้ว่าขาวสยามเริ่มรู้จักได้ดูพระธรรม์แต่เมื่อใด เราสามารถสันนิษฐานได้เพียงว่า เมื่อมีการสร้างหอไตรนี้ น่าจะมีการสร้างสิ่งที่บรรจุคัมภีร์พระไตรปิฎกใบลานอย่างเหมาะสม และมีการตกแต่งที่ประณีตงดงาม ให้สมกับความศักดิ์สิทธิ์ของพระคัมภีร์อันเป็นตัวแทนของพระบรมศาสดา เชื่อกันว่า ตู้พระไตรปิฎก หรือ ตู้พระธรรม หรือเป็นที่รู้จักกันอีกชื่อหนึ่งว่า ตู้สายรดัน แต่เดิมเป็นที่เก็บเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มของหนดิ หรืออนุบาลชั้นผู้ใหญ่ ตกแต่งด้วยลายรดน้ำ เมื่อเจ้าของทิ้งเสียชีวิตไป ลูกหลานจึงนำมาถวายวัดให้เป็นบุญกุศล พระภิฎูจึงนำมาใช้เพื่อเก็บรักษาคัมภีร์ ทับพระธรรมลายดอกน้ำ ศิลปะอยุธยา พุทธศตวรรษที่ ๒๓ ไม้ลงรักปิดทอง