ชีวิตและการบวชของหลวงพี่ : หน้า 32/128

หลวงพี่ก็ไม่เคยสนใจเลย ๆ ฟันจนตกรถ โดนฟันซ้ำจนเละ เพราะเขากะ เอาตายจริง ๆ ตอนนั้นเอ็นขาด กระดูกหัก จนไม่เหลือสภาพ ปางตายแท้ ๆ หามเข้า ICU พักฟื้นเดือนกว่า ส่วนเพื่อนที่เราไปช่วย แท้ ๆ รักกันมากมาย หายแซบ ไม่เห็นมา ดูใจกันเลย แต่คนที่มาหามาดูแลหลวงพี่ที่ โรงพยาบาลคนแรกกลับเป็นโยมพ่อ โยมแม่ ซึ่งเขาก็มาทั้งน้ำตาอีก ชีวิตหลวงพี่แย่มาตลอด ก่อแต่เรื่อง ไม่เคยเว้น โยมแม่ก็บ่นว่าหลวงพี่ตลอด และ ก็คะยั้นคะยอให้หลวงพี่บวชตลอดเวลา แต่ จนวันหนึ่งปัญหามันมารุมเร้าหลวงพี่มากขึ้น ๆ เพราะยิ่งเที่ยวก็ยิ่งทุกข์ รู้สึกชีวิต มีแต่ความวุ่นวายร้อนรุ่มตลอดเวลา พอจะนอนก็ต้องฝืนหลับไปทั้งที่ใจร้อนรุ่มไม่สงบเลย จึงตัดสินใจกลับบ้านไปบอกโยมแม่ว่า จะยอมบวชให้ท่าน ตอนนั้นโยมแม่งงมาก ไม่เชื่อที่ หลวงพี่พูดเลย จนต้องหันมาถามย้ำหลาย ๆ ครั้ง ตอนแรกก็กะจะบวชเองตามวัดทั่ว ๆ ไป แต่โยมแม่เคยมาวัดพระธรรมกาย ท่านบอกให้เรามาบวชวัดนี้ จะได้ฝึกอะไรมากกว่า หลวงพี่ก็โอเค ตกลงทันทีเพราะคิดว่า วัดนี้ใหญ่ดี คงรวย บวชแล้วน่าจะสบายที่สุด แต่ที่ไหนได้ พอมาบวชเข้าจริง ๆ ช่วงแรก รู้สึกอึดอัดกับกฎระเบียบที่สุด ฝึกวินัยเข้มมาก เพราะพระที่นี่บวชแล้วต้องเป็นพระแท้ ต้องทำงาน ต้องนั่งสมาธิ ไม่ใช่เช้าเอน เพลนอน อย่างที่คิดไว้เลย ช่วงแรก ๆ ก็ท้อมาก ทำฝืนกฎอยู่เหมือนกัน แต่พอมาคิดใหม่ว่า ทำเลวมามาก อยากจะทำสิ่งดีเพื่อโยมแม่สักครั้ง ทำไมใจไม่รู้ ยิ่งนึกถึงภาพที่โยมแม่น้ำตาไหลเพราะ ความเลวที่ทำมาตลอด เทียบกับการบวชของหลวงพี่ ที่โยมแม่น้ำตาไหลเพราะ ความปีติเป็นครั้งแรกในชีวิต การบวชทำให้โยมแม่ไม่ต้องห่วง หลวงพี่อีกแล้ว ไม่ต้องประสาทหลอนว่า วันนี้ลูกจะไปก่อ เรื่องอะไร จะถูกแทงตายวันไหน ตอนนี้ตำรวจ โรงพักไหนจะจับลูกไปอีก ซึ่งช่วงที่หลวงพี่บวช เป็นช่วงชีวิตที่โยมแม่มีความสุขที่สุด และห่วง ลูกน้อยที่สุด พอมาคิดอย่างนี้ หลวงพี่ก็ตั้งใจ ทำดีเพื่อโยมแม่ มาบวชแล้วก็ต้องทำดีที่สุด ให้โยมแม่ได้บุญสุด ๆ เพราะฉันข้าววัดแล้ว ก็ไม่อยากได้บาปกลับไป ๆ