ประสบการณ์การปฏิบัติธรรมที่เปลี่ยนชีวิต : หน้า 48/128

66 วันที่ ๔ ขณะนั่งสมาธิอยู่นั้น ราวกับห้องนั้นมีดิฉันนั่งอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความมืด พอจิตใจสงบ สบาย นิ่ง ๆ เฉย ๆ เริ่มมีลำแสงพุ่งลงมา ทะลุผ่านศีรษะไปกลางท้อง วันต่อมาเกิดความเบา โล่ง โปร่ง สบาย เย็นกาย เย็นใจ แต่ไม่เห็นดวงธรรมและองค์พระ กลับเห็นหน้าหลวงปู่มาปรากฎ พร้อมกับยิ้มให้ด้วยแววตาที่ดูเมตตาและอบอุ่น และเกิดอารมณ์ชั่ววูบคว้าไบกอน (ยาฆ่ายุง) กิน แกล้มเหล้า กระทั่งสติดับวูบไปและรู้สึกตัวลืมตา อีกที่อยู่โรงพยาบาล พยาบาลแซวว่า “คนไข้เตียง นี้ยังไม่กัด ไบกอนมาเอง” เธอรู้สึกละอายใจที่ทำ อะไรโง่เขลาเป็นครั้งที่ ๒ และเพลงชีวิตของเธอยัง คงบรรเลงต่อไปเรื่อย ๆ “ปลายปี ๒๕๕๐ ขณะที่ดิฉันนั่งรับประทาน อาหารอยู่เกิดมีอาการใจหวิวหน้ามืดจนถูกนำส่ง ห้องฉุกเฉิน อาการแย่ลงเรื่อย ๆ หายใจไม่ได้ทั้งที่ ออกซิเจนยังคาจมูก เหมือนลมหายใจเฮือกสุดท้าย จะดับวีด ทว่าคงด้วยบุญเก่ามาช่วยไว้ จิตก็พลัน นึกถึงบารมีแห่งพระรัตนตรัย จึงได้อธิษฐานว่า ถ้า รอดตายครั้งนี้ไปได้ ชีวิตที่เหลือจะปฏิบัติธรรม รักษาศีล ปาฏิหาริย์พลันก่อเกิด เหมือนมีคนมาต่อ ลมหายใจ อาการทุกอย่างกลับสู่ปกติ ดิฉันนอนพัก ๒ - ๓ วันก็กลับบ้านได้ พอกลับถึงบ้าน จู่ ๆ รุ่นพี่ ที่เคยขาดการติดต่อไป ๔ - ๕ ปี ชื่อ กัลฯพัชนัย นาคปรีชา ก็โทรมาชวนไปปฏิบัติธรรมที่พนาวัฒน์ จึงตอบตกลง เพราะจะได้ทำตามอธิษฐานสัญญาที่ ให้ไว้ ครั้นพอนั่งสมาธิ วันแรกก็มืด เมื่อย มึน ปวดกระบอกตา เพราะบีบเปลือกตา พยายามเอา ตามุดเข้าไปดูในท้อง ก็ฟัง เกิดความน้อยใจ เบื่อหน่าย ท้อแท้ จึงลืมตาขึ้นจ้องไปที่ภาพหลวงปู่แล้วหลับตา อธิษฐานจิตว่า “ถ้าลูกเป็นลูกหลานในเส้นทางบุญ ของหลวงปู่แล้วไซร้ ขอให้ลูกได้พบประสบการณ์ ภายในเหมือนคนอื่นบ้างเถิด” วันที่ ๔ ขณะนั่งสมาธิ อยู่นั้น ราวกับว่าห้องนั้นมีดิฉันนั่งอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความมืด พอจิตใจสงบ สบาย นิ่ง เฉย ๆ เริ่มมีลำแสงพุ่งลงมาทะลุผ่านศีรษะไปกลาง ท้อง วันต่อมาเกิดความเบา โล่ง โปร่ง สบาย เย็นกาย เย็นใจ แต่ไม่เห็นดวงธรรมและองค์พระ ๆ กลับเห็นหน้าหลวงปู่มาปรากฏ พร้อมกับยิ้มให้ด้วย แววตาที่ดูเมตตาและอบอุ่น วันสุดท้ายดิฉันได้ไป กราบลาหลวงปู่ รำพึงรำพันในใจว่า ลูกยังไม่มีบุญ ได้เห็นดวงสว่างเลย เมื่อกลับลงไปแล้วจะเอาดวง สว่างที่ไหนมาเป็นนิมิตเพื่อปฏิบัติต่อที่บ้านล่ะ สิ้น คำรำพันลูกได้เห็นดวงกลม ๆ สีฟ้า ๆ ใส ๆ ผุดขึ้น จากกลางกายต่อเนื่องขึ้นมาเป็นสาย ทำให้ความรู้สึก ณ เวลานั้นแสนเปี่ยมปีติแช่มชื่นดื่มกับความสุข ที่เกินจะบรรยายถ่ายทอดมาเป็นคำพูดได้ น้ำตาแห่ง ความปีติไหลรินอย่างไม่อาจระงับ รู้สึกเต็มตื้นใน หัวใจที่เกิดจากความสุขที่สุด ผิดกับน้ำตาที่ไหลใน อดีต เป็นน้ำเช็ดหัวเข่าที่เกิดจากความทุกข์ระทม ขมขื่น ดิฉันรู้สึกรักตัวเองมากขึ้น อยากจะทำชีวิต ที่เหลือให้มีคุณค่า จิตใจที่พร่องไปจะได้เต็มเหมือน เดิม เมื่อกลับลงมาจากการปฏิบัติธรรมก็รีบทำบุญ และติด DMC ที่บ้านเพื่อชมธรรมะหน้าจอให้ต่อเนื่อง