ความสำคัญของผ้าสาฯภูในพระศาสนา : หน้า 9/112

ผ้าสาฯภูของฉันเนื้อหยาบประมาณ ๙ สอก ผืนนี้เนื้อ ละเอียดประมาณ ๙ สอก ผืนนี้ใช้ผ้าสาฯภูของฉัน นี้เป็น ผ้าสาฯภูของพี่ ฉันไม่ต้องการผ้าฯนนี้ พอจงให้ผ้าสาฯภู ผืนนี้แหละเก่า ฉันตอบว่า "ท่านผู้เจริญ นี้เป็นผ้าของท่านทีเดียว ขอบท่านรับผ้าฯนั้นเถิด" ท่านไม่ปรารถนาเลย. ลำดับนั้น ผ้าฯจึงบอกกิจที่ตนทำทุกอย่างแก่พระเณรนั้นแล้วได้ถวายว่า "ท่านผู้เจริญ นี้เป็นผ้าของท่านทีเดียว ขอท่านจรับผ้าฯนี้เถิด" ท่านถือผ้าฯนั้นไปบริหาร เริ่มจิรวรรกรรม. พระเณรห่วงใยในจิรว รตายแล้วเกิดเป็นเส้น ลำดับนั้น ผ้าของท่านจึงแจ้งวาทมาดกูและภัตเป็นต้น เพื่อประโยชน์แก่กิสุสามเณรผู้ทำจิรวของพระติตสนัน. ก็ในวันที่จิรวเสร็จพี่สาวให้ทำสถึงการมากมาย. ท่านแสดงดูจิรวแล้ว เกิดความเย่อใยในจิรวนึกคิดว่า 'ในวันพรุ่งนี้ เราจักหมจิรวนั้น แล้วพับพาไว้ที่สายระเดียง ในวารืนี้นั้น ไม่สามารถให้ทารกของฉันแล้วอยไปได้ มรรคภาพแล้ว เกิดเป็นเส้น ที่จิรวนั้นเอง. พระศาสดารับสั่งไม่ให้แจกจิรว พวกภิขัญทำสร้าริจ (เผาศพ) ของท่านแล้วพูดกันว่า "จิรวนั้นถึงแก่สุงีที่เดียว เพราะไม่มีสินบัญญัติฯ" พวกเราแจกแจกจิรวนั้น * พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๒๕ แปลว่า น. เรียกสายสำหรับ ตากผ้าสบ จิรวในขันธ์ของพระภิษุสามเณร * น. ถือมงจรหรือสัตว์รับบนตัวเล็กมาก ซึ่งทำให้เกิดความระคายเคืองต่อร่างกาย ซึ่งอาจหมายถึงพวกไร่ เหา ผื่น หมัด หรือร่ม ก็ได้. * โค-ดา-นับ-ถกก (มค. คิฌาน + อุปุธกา = ผู้โบ้) น. ผู้พยาบาลนัยน์ (ใช้ในพระสงฆ์).