คำสอนเกี่ยวกับความเจ็บปวดและการจากไป : หน้า 43/112

ท่านเศรษฐีขึ้นบิดาร้องไห้ไปภูพระศาสดา ท่านเศรษฐีนั้น แม้เป็นพระโสดาบัน ก็ไม่สามารถจะกลั่นความโศกอื่นเกิดในจิตใจได้ ให้ทำการปลดทุกข์ของชาติเสร็จแล้วร้องไห้ไปสำนักพระศาสดา เมื่อพระองค์ตรัสว่า "กุหูดี ทำไม ? ท่านจึงมีทุกข์ เสียใจ มีหน้าอาบไปด้วยน้ำตา ร้องไห้ มาแล้ว" จึงกราบทูลว่า "นางสุมนาเทวี ชีลาของข้าพระองค์ ทำกะเสียดแล้วพระเจ้าข้า" ต.ค. เมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใด ? ท่านจึงโศก ความตายย่อมเป็นไปโดยส่วนเดียวแก่สรรพสัตว์ มีไข่หรือ ? อ. ข้าพระองค์ทราบข้อนั้น พระเจ้าข้า แต่ดิฉันของข้าพเจ้าถึงพร้อมด้วยหิรันโอ้ตัปะเห็นปานนี้, ในเวลาวันตายหนังไม่สามารถคุมสติไว้ได้เลย บ่นเพื่อตายไปแล้ว, ด้วยเหตุนันโทษไม่่น้อย จึงเกิดแก่ข้าพระองค์ฯ ค. มหาสรรเสริญ ก็นางพูดอะไรเล่า? อ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เรียกนางว่าว่า 'เป็นอะไรหรือ ? สุมณ' ที่นั้น นางก็กล่าวว่า ข้าพระองค์ว่า 'อะไร ? น้องชาย' แต่นัน เมื่อข้าพระองค์กล่าวว่า 'เจ้าพ่อไปหรือ ? แม่' ก็ตอบว่า 'ไม่พ้อ น้องชาย' เมื่อข้าพระองค์ถามว่า 'เจ้ากลัวหรือ ? แม่' ก็ตอบว่า ไม่กลัว น้องชาย พอกล่าวได้เท่านี้ก็ทำกตะแล้ว ลำดับนั้น พระผู้นี้พระภูก็ตรัสว่า" มหาเศรษฐีซึ้งคำของท่าน จะได้พ่อก็หามิได้"