เรื่องราวความโศกสูญเสียและการค้นพบความสงบภายใน : หน้า 65/112

ธีฎาช้างทุกตายไปเกิดในดรุสิตกพ แม้นางกุมารีกนั่น ได้อ้อมกระเช้าดยหลอดไปสำนักของ บิดาแล้ว แม้บิดานั้นก็ยังหลับแล้ว เมื่อด้านไม่หดแล้ว น้องกระเช้าดยหลอดเข้าไปอยู่ กระเช้าดยหลอดกระทบ ที่สูญฟังทำเสียงตกไป บิดานั้นไปประหารนางกามาริกนันที่ อุก, นางทำกากะ ณ ที่นั้นนั่นเอง บังเกิดแล้วในที่สุดภ ลำดับนั้น บิดาของนางเมื่อแลดูนาง ได้เห็นนางมี สรีระทั้งสิ้นเป็นด้วยโลหิตล้มลงตายแล้ว ลำดับนั้น ความโศกใหญ่บังเกิดขึ้นแก่บิดานั้น เขา ร้องให้อยู่ด้วยคิดว่า “ผู้นี้จักไม่สามารถเพื่อยังความโศก ของเราให้กัปได้” จึงไปสำนักของพระศาสดา กราบบู เนื้อความนั้นแล้ว กราบทูลว่า “พระเจ้าข้า ขอพระองค์จง ยังความโศกของข้าพระองค์ให้ดับ.” พระศาสดาทรงปลอบ เขาแล้ว ตรัสว่า “ท่านอย่าโศกเลย, เพราะนํ้าตาของ ท่านอันไหลออกแล้ว ในกาเลเป็นที่ตายแห่งดารของท่าน ด้วยอากาศอย่างนี้นั่นเอง ในสาระมีที่สุด ที่ใคร ๆ ไม่รู้แล้ว เป็นของยิ่งกว่า นํ้แห่งมาหาสมุทรทั้ง ๙ ดังนี้แล้ว เขามี ความโศกเบาบาง ทูลขอบรรพกะพระศาสดา ได้ อุปสมบทแล้วต่อกาลไม่่นบรรลุพระอรหัตแล้ว ดังนี้แห