ประวัติศาสตร์ศรีลังกาในพุทธศตวรรษที่ 12–17 : หน้า 56/128

เมื่อพระเจ้าเทวานํปิยิสสะสวรรคด ระหว่างพุทธศตวรรษที่ ๑๒–๑๗ ลังกา แล้ว กษัตริย์สิริสงฆ์และกษัตริย์ยมพิทักษ์ส่งคราม ผลักกันครองราชสมบัติในลากีมิกา อีกว่า พระอังคท์ นิ่งพุทธศวรรษที่ ๕ พระเจ้าวัค- คาณินอัยย ก่ายธีรสิงหล เสด็จขึ้นครองราชย์ เหล่าพระภิไธยสูงมีจารณาเห็นความมั่นคง ของเหตุการณ์บ้านเมือง และเห็นว่าการทรงจํา พระธรรมวินัยสืบอายุพระศาสนาอย่างที่ปฏิบัติ สมกันตน่าวัดได้น่าทำได้ จึงร่วมกัน สงเคยนาพระธรรมวินัยแล้วจดจารไว้เป็น ลายักษณ์อักษร พระธรรมวินัยฝ่ายเรวาถึง ได้อาริเป็นอักษรงในปลายก้าวเป็นหลักฐาน ตั้งแต่นั้น จนเมื่อ พ.ศ. ๑๒๕๕ พระพุทธโฆษ- จารย์เดินทางจากอินเดียมายังศรีลังกา และ ปริวรรณ์คัมภีร์อรรถกถาจะใครบภ อ่านจาราย สิงหลเป็นภาษามค (บาลี)