การฝึกสมาธิเพื่อเข้าถึงพระธรรมกาย : หน้า 113/128

ดวงเล็ก ๆ ดวงกลางนั้นไปเรื่อย ๆ ใจจะปรับจูนหยุดได้ถูกส่วน เกิดการขี้เกียจและเกิดดวงสว่างขึ้นมาแทนที่ ดวงธรรม หรือ ดวงปรุมมรรค อันเป็นประตูเบื้องต้นที่จะเปิดไปสู่หนทางแห่งมรรค ผล นิพพาน การระลึถึงถึงมิสามารถทำได้ในทุกแห่ง ทุกที่ ทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะนั่ง นอน ยืน เดิน หรือทำกิจใด ๆ ข้อแนะนำ คือ ต้องทำให้สมำเสมอเป็นประจำ ทำเรียบ ๆ ทำอย่างสบาย ๆ ไม่รี่ง ไม่บังคับ ทำได้แต่ไหนให้พอใจนั้น ซึ่งจะเป็นการป้องกันมิให้เกิดความอยากหวั่นเกินไปจนถึงทำให้ใจต้องสูญเสียความเป็นกลาง และเมื่อการฝึกสมาธิเกิดผลได้ “ดวงปรุมมรรค” ที่ใสเท่าใสสวยเกินสวย ติดสินมันคงอยู่ที่ศูนย์กลางกายแล้วให้หม่นกระสลึกลึกลำดับอยู่เสมอ อย่างนี้แล้ว ผลแห่งสมาธิจะทำให้ชีวิตดำรงอยู่บนเส้นทางแห่งความสุข ความสำเร็จ และความไม่ประมาณได้ตลอดไป ทั้งยังจะทำสมาธิละเอียดลึกลึกไปตามลำดับอีกด้วย ข้อควรระวัง ๑. อย่าใช้อำนาจ คือไม่ใช้อำนาจใด ๆ ทั้งสิ้น เช่น ไม่บีบคั้นเนื้อด้านเพื่อให้เห็นนิมิตตัว ๆ ไม่เกรงกลัว หรือกล้ามเนื้อท้อง ไม่เกรงตัว ฯลฯ เพราะการใช้อำนาจส่วนไหนของร่างกายก็ถามจะทำให้ดุลหนักจากศูนย์กลางกายไปสูจุดนั้น ๒. อย่าอยากเห็น คือทำให้เป็นกลางประคองสติให้ผลจากบริการมากนาการและบริการมิสิ่ง ส่วนจะเห็นนิมิตเมื่อได้นั้น อย่ากังวลถ้าถึงเวลาแล้วอ่อนเห็นเอง การบังเกิดของดวงนิมิตนี้อุปมาเสมือนการขึ้นและตกของดวงอาทิตย์ เราไม่อาจจะเร่งเวลาได้ ๓. อย่ากังวลถึงการกำหนดลมหายใจเข้าออก เพราะการฝึกสมาธิ เพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายภายใน อาศัยการกลิ้ง “อโลกลิสิน” คือ กลิ่นแสงสว่างเป็นบาทเบื้องต้น เมื่อฝึกสมาธิ จนเข้าสู่ดวงปรุมมรรคแล้ว ฝึกสมาธิไปผ่านกายมนุษย์ละเอียด การทิพย์ การอุปพรหม การอุปพรหม จนกระทั่งเข้าสู่พระธรรมกาย แล้วจึงเจริญปัสสานาในภายหลัง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องกำหนดลมหายใจเข้าออกแต่ประการใด ๔. เมื่อเลิกนั่งสมาธิแล้ว ให้ตั้งใจว่าจะ ศูนย์กลางกายเพียงเดียว ไม่ว่าจะอยู่ริมหายใจใดก็ ตาม เช่น ยืนดีดี เดินดีดี นอนดีดี หรือดีดี อย่ายืนฐานที่ตั้งจิตไปที่อื่นเป็นอันขาด ให้จิตใจ บริกรมาวนากาน พร้อมกันนี้ถึงบริการมิติเป็นดวงที่ใดคุุณตลอดไป ๕. นิ ดต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จะต้องน้อม ไปตั้งไว้ที่ศูนย์กลางกายทั้งหมด ถ้ามิดดึกนี่แล้ว หยายไปไม่ต้องตามหา ให้ความนามประคองใจตอบ ไปตามปกติ ในที่สุดเมื่อสงบ นิมิตเย่อปรากฏขึ้นใหม่อีก การฝึกสมาธิเริ่มต้นเท่าที่กล่าวมา ทั้งหมดนี้ ยอมเป็นปัจจัยให้เกิดความสุขได้พอสมควร เมื่อซึ่บปฏิบัติอย่างต่อเนื่อง ๆ ไม่ทอดทิ้ง จนได้ดวงปรุมมรรคแล้ว ก็ให้หมันประคองรักษาดวงปรุมมรรคันไว้วลอดชีวิต ดำรงอยู่ในศีลธรรมอันดี ย่อมเป็นหลักประกันได้ว่า ได้ที่พิงของชีวิตที่ถูกต้องดังมานี้ จะส่งผลให้เป็นผู้มีความสุขความเจริญ ทั้งในพชาชาติและพชาชาติหน้า หากสมารถแนะนำต่อ ๆ กันไป ขยายไปยิ่งเหล่านุษยชาติ อย่างไม่จำกัดเชื้อชาติ คำานา และผู้นั้น สันติสุขอันไพบูลย์ที่ทุกคนฝัน ถึงอย่ามังบังเกิดขึ้นอย่างแน่นอน มีนาคม ๒๕๕๙ อยู่ในบุญ