เศรษฐีบ้านนอกกับการให้ทาน : หน้า 73/114

เศรษฐีบ้านนอก คิดว่า "เราเองจักเป็นหัวหน้า" ได้ให้ทร์พย์ ๓ โกฎิ ครั้นเศรษฐีทั่ง ๒ เพิ่มทรัพย์กันด้วยอาการอย่างนั้น เศรษฐีในกรุงได้ให้ทรัพย์ ๘ โกฎิแล้ว ส่วนเศรษฐีบ้านนอก มีทรัพย์ ๕ โกฎิเท่านั้นในเรือน เศรษฐีในกรุงมีทรัพย์ ๔๐ โกฎิ เพราะฉะนั้น เศรษฐีบ้านนอก จึงคิดว่า "ถ้าเราให้ทรัพย์ ๘ โกฎิซึ่ง", เศรษฐีนี้ก็กล่าวว่า "เรา จักให้ ๑๐ โกฎิ" เมื่อเป็นเช่นนั้น ความหมดทรัพย์ของเราจักปรากฎ "เราจักให้ ๑๐ โกฎิ" เมื่อเป็นเช่นนั้น ความหมดทรัพย์ของเราจักปรากฎ "เราจักให้ ๑๐ โกฎิ" เมื่อเป็นเช่นนั้น ความหมดทรัพย์ของเราจักปรากฎ "เราจักให้ ๑๐ โกฎิ" เมื่อเป็นเช่นนั้น ความหมดทรัพย์ของเราจักปรากฎ เท่ากับนี้, และเราทั้งลูกและเมียจักเป็นทาสของเจดีย์ ดั่งนี้แล้ว พาบุตร ทั้ง ๓ คน สะใภ้ทั้ง ๓ คนและภรรยามอบแก่เจดีย์พร้อมกับตน เศรษฐีบ้านนอตได้เป็นหัวหน้า ชาวแว่นแคว้นทำเศรษฐีบ้านนอกนั้นให้เป็นหัวหน้า ด้วยอ้างว่า "ชื่อว่าทรัพย์ใครๆ ก็อาจให้เกิดขึ้นได้, แต่เศรษฐีบ้านนอกนี้พร้อมทั้งบุตรและภริยา มอบตัว (เฉพาะเจดีย์), เศรษฐีนี้และ จะเป็นหัวหน้า" ชนทั้ง ๑๖ คนนั้น ได้เป็นทาสของเจดีย์ด้วยประกาศนี้ แต่ชาวแว่นแคว้นได้ท่าวพวกเขาให้เป็นไท. เมื่อเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็ปฏิบัติเจดีย์นั้นและดำรงอยู่ตลอดอายุ อายุจากอภาพนี้แล้ว บังเกิดในทโลก เมื่อหนเหล่านั้นอยู่ในทโลกตลอด ๑ พุทธศตวรรษ ในพุทธุปบาทนี้ ภายุจิตจากเทวโลกนั้น บังเกิดเป็นธิดาเศรษฐีในกรุงราชคฤห์