ข้อความต้นฉบับในหน้า
ฝ่ายนางนั้น อาศัยการอยู่ร่วมกับบุตรเศรษฐีนี้น ต่อกาลไม่มากนัก ก็ได้บุตร เมื่จะเข้าบุตรนั้น จึงพูดว่า "ลูกของคนฝ่าฝืน, ลูกของคนฝ่ายของ, ลูกของคนไม่รู้จะ?"
ฝ่ายบุตรเศรษฐีนี้นั้น ขนหน้ามาให้โคทั้งหลาย ในที่แห่งชนเหล่านั้น ทำการรำลึกเวียนพักอยู่แล้ว, (และ) ยกเอาสิ่งของที่ได้ในที่แสดงศิลปะ แล้วนำไป, นายวา หญิงนั้นหมายเอาบุตรเศรษฐีนี้นั้นเอง เมื่จะเข้าบุตร จึงกล่าวอย่างนั้นนั้นแลบุตรเศรษฐีนี้นั้นทราบความที่นางขับร้องปรารภต จึงถามว่า "หล่อนพูดหมายถึงฉันหรือ?" ภรรยา. "ใช่ ฉันพูดหมายถึงท่าน." บุตรเศรษฐี. "เมื่อเช่นนั้นฉันก็หนีสะ." นางกล่าวว่า "ก็ประโยชน์อะไรของฉัน ด้วยท่านผู้หนึ่งไปหรือ มาแล้ว" ก็ับเพลงบทรนั้นนั้นแลร่อนไป. ได้ยินว่า นางอาศัยรูปสมบัติของตน และทรัพย์ซึ่งเป็นรายได้ จิมิได้เกรงใจบุตรเศรษฐีนี้นั้นในเรื่องอะไร.
บุตรเศรษฐีนี้ คิดอยู่ว่า 'นางนี้ มีการถือด้ตัวเช่นนี้ เพราะอาศัย อะไรเล่านอ? ทราบว่า 'เพราะอาศัยศิลปะ' จึงคิดว่า 'ช่างเกิด เราก็ฉก เรียนศิลปะ' แล้วก็เข้าไปหาพ่อ กล่าวว่าเรียนศิลปะอันเป็นความรู้ของพ่อจนนั้นแสดงศิลปะ ในบ้านนิคมเป็นต้นอยู่ มาถึงกรุงเทพฯโดยลำดับ
ให้ปวรืองว่า "ในวันที่ ๗ แต่วันนี้บุตรเศรษฐีชื่ออุดคเสนจับแสดงศิลปะแก่ข้าวพระนคร."