การเตือนใจเกี่ยวกับศรัทธาและพระธรรม : หน้า 69/116

เรื่องนี้ขอเตือนใจไว้ด้วย เลากันมาในปราญแล้ว คือ มิถุนายนหนึ่ง แต่เดิมเป็นพระมหาเปรียญหลายประโยค เคยบวชอยู่หลายพรรษา ต่อมาสึกออกไป โยมคนไม่มีความเคารพในพระธรรม แต๋จาระมะได้ดี คงเป็นเพราะความไม่เคารพในธรรมนี่เองจึงสิบ ความที่ยั้บขุ่นเคืองวัด ต่อมามาวัดอีก แต่เนื่องจากมีความทะนงตนว่า ธรรมะมาก เวลา พระบวชมใหม่ ๆ ชินเทค แกไม่พึง เหมือนคนอื่นเสล์ล่า นอนฟังอยู่กลางศาลา กระดิกเท้าดิ๊ด ๆ พอจะไปแล้ว ด้วยธรรมที่แกไม่มีความเคารพในพระธรรม ตายแล้วไป เกิดเป็นเหล่อม พวกเราอย่าไปเป็นอย่างนั้นนะ ข้อ ๙. “ภิฏฺพิ้งห์กล่าวความศรัทธา เราจักไม่แสดงธรรมแก่นคนไม่เป็นใช่มั้ย” คนดอกเขา วัดเขา คื อ คนเจ้ากรุ๋ ถ้าจะเทศนาจะสอนอะไร ต้องให้เลิกอาการถอดเขาเสียก่อน จึงค่อยพูดค่อยสอนกัน ไม่อย่างนั้นไม่ไหวหรอก เสียเวลาเปล่า ใจเขายังไม่เปิดรับ ข้อ ๑๐. “ภิฏฺพิ้งห์ทำความศรัทธาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่นคนไม่เป็นใช่มั้ย” ถ้าเป็นแกก็พ้นศิริยะ คนไทก็สวมหมวก คนที่โพศิระอยู่ไม่เจ็บใช่ป่าวอะไร มา ขอให้เทศน์ให้ฟัง อย่าเทคน ข้อ ๑๑. “ภิฏฺพิ้งห์ทำความศรัทธาว่า เราจักไม่แสดงธรรมแก่นคนไม่เป็นใช่มั้ย” ถ้าเป็นแกก็พ้นศิริยะ คนไทก็สวมหมวก คนที่โพศิระอยู่ไม่เจ็บใช่ป่าวอะไร มา ขอให้เทศน์ให้ฟัง อย่าเทคน