การฟื้นฟูด้วยศรัทธาในพระพุทธเจ้า : หน้า 87/116

ที่คิดอย่างนี้เพราะเรานับถือศาสนพุทธ แล้วไปอยู่ในแดนที่ไม่ใช่แดนพุทธ ไม่เคยเห็นพระ ไม่เคยได้บูช องอย่างที่อยากทำเลย เสร็จแล้วก็มีถิถึงบุญที่เคยทำ ถ้าจะตายคราวนั้นก็จะให้ไปกับพระพุทธเจ้แล้วกัน เพราะเราไม่สามารถเอาพี่น้องมาอยู่ตรงนี้ได้ จึงนอนภาวนา “สัมมาอะระหัง” อย่างเดียว จนถึงวันจันทร์อาการติดเชื้อในไตเริ่มเข้าไปในสายเลือด ใช้ร่างกาย ชักกระตุก หนาว แต่หมอมองว่าเราไม่ป่วยมาก เราก็ปลุกใจทำไมหมอจงว่าเราไม่ป่วยหนัก จึงบอกหมอไปว่า “หมอคะ ทนไม่ไหวแล้ว ทั้งตัวนานและแข็งไปหมด” แล้วเราก็อธิษฐานว่า “ขอให้เราเจอหมอดียิ่งด้วยเดี่ยว” ไม่นานเขาเปลี่ยน หมอเลย หมอที่รักษาเป็นประจำมามุ่งมาก ก็เลยเปลี่ยนหมอใหม่ พอหมอคนใหม่เข้ามาดูอาการปุ๊บ เขาสั่งเข้าโรงฉีดพยาที่ทันที โดยดีดซําเข้าไปตรงหลังเข็มหนึ่ง แล้วพยายามจับมือ กดเท้า ไมให้เราดัน เสร็จแล้วหมอให้กล้องส่องและเอาไตเข้าไป ให้สลายไหลออกมา เราก็ “สัมมาอะระหัง” พร้อมทั้งขอแบ่งบุญกุศล ให้หมด และ “สัมมาอะระหัง” ไปเรื่อย ๆ คิดว่าถ้าจะตายก็ทยอยพร้อมกับองค์พระ หลังจากนั้นเราไม่รู้สึกตัวเลย แต่คนอื่นบอกว่า “เธอเพ่อตลอดเลย แต่ไม่มีใครฟังเธอรู้เรื่อง” เขาไม่รู้เรื่องหรอกเพราะเราถามนาว่า ”สัมมาอะระหัง” จิตใต้สำนึกของเราบอกตัวเองตลอดว่าการต้อง “สัมมาอะระหัง” อย่างเดียว หลังจากฟื้นขึ้นมาเรา มีอาการปกติ เหมือนคนไม่เป็นอะไร ตื่นขึ้นมาครั้งแรกบอกว่า “ฉันหวั่น” พยาบาลบอกว่า “คุณ