การใช้เหตุผลในความขัดแย้ง : หน้า 79/116

ผิดไปแล้ว ขอโทษด้วย อย่างนี้ไม่เคยเจอ มีแต่เขาว่าไม่ใช่อย่างนั้นอย่างนี้สารพัดอย่างต่อให้ยอฝ่ายมียุคผลิผลิอีก ถ้ายังจะททางแฉลบไปแฉมานวบ ใอเพราะฉะนั้นเรามองให้ตลอดสาย อย่าไปมองแค่วิธีการอย่างเดียวให้มองถึงผลลัพธ์ด้วย เราอยากจะเอาชนะเขาแล้วเอาเหตุผลไปอ้างก็ไม่ชนะหรอก เราว่าเราถูก เขาก็มมีมุมคิดของเขาว่าเขาถูก สุดท้ายไม่บช เพราะฉะนั้นใหมองที่ละครว่า ถ้าเราต้องการให้เรื่องจบ จะต้องทำอย่างไรให้จบ ให้ได้ อย่าไปเวทีวิธีว่าฉันจะต้องให้เหตุผลยืนยันว่านถูก อย่างนั้นไม่จบ จะจบได้บรานท่านบอกว่า แพเป็นพระ ชนะเป็นมาร บางคนฟังแล้วหยุดหงิดไม่ถูกใจ อย่างนี้ก็ต้องยอมแพ้เขาหมด ก็แล้วแต่ ไม่ยอมหรอก จะต้องเอาชนะให้ได้ ก็เพราะคิดอย่างนี้เรื่องเล็กถึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ บางท่านถึงหยุดเดี๋ยวก็ลูกลามได้ มี zest นี้เป็นเรื่องของคนเต็มแก่ที่ปอมายุ ๓๐ เศษแล้ว มินิคับรถากเดิมแก่ บอกว่าขอเติม ๑๐๐ บาท เขาก็เติมให้ เผอ mug-นันเลยไป ๑๐๐ บาท เขาก็บอกคนขับว่าสิ่นเกินไป ๑๐๐ บาท ขอให้ช่วยจ่ายหน่อยก็แล้วกัน คนขับไม่ยอม ยืนยันว่าเขาบอก ๑๐๐ บาทในเมื่อเกินมาคุณต้องรับผิดชอบเอง เรียกกันไปแล้วหงหงดิพลู่ผ่านนั้นมา ประเด็นดียวใช่ไหม แค่เงิน ๑๐๐ บาท ใครจะเป็นคนจ่าย อีกคนบอกว่าไปนิดหน่อย จ่ายหน่อยได้หรือต่าง ๆ นานา อีกคนไม่ยอม กลายเป็นอารมณ์ไม่ดีแล้ว เงิน ๑๐๐ บาท เดียวนี้ชื่อว่าแก่เดี๋ยวมไม่ได้เลย แต่มาเกียงกัน ถามว่าถามอารมณ์เสียคับเงิน ๑๐๐ บาท ไม่คุ้ม แล้วไม่ใช่แค่ความเสียไม่คุ้ม ๑๐ บาท สุดท้ายคนเต็มแก้วกันไม่ได้เลย แต่มาเกียงกัน ถามว่าถามอารมณ์เสียคับเงิน ๑๐๐ บาท ไม่คุ้ม แล้วไม่ใช่แค่ความเสียไม่คุ้ม ๑๐ บาท สุดท้ายคนเต็มแก้วกันไม่ได้เลย