การวิเคราะห์คำอ่านจากคัมภีร์บาลี : หน้า 10/24

คำอ่าน 1. .................. ตโต (สุจฉิม)ท มัธ E นาขา 2. .................. เมน อิตติ สจฺจ วิสตติกา (E) ต 3. .................. เมน ตโต สุจฉิม มัธE 4. .................. ตุตา อิติ โส สุจฉสม(โด) เมื่อสังเกตจากสัญลักษณ์สิ้นสุดประโยค (ผู้เขียนแทนด้วยสัญลักษณ์ E) จึงเกิดข้อสมมุติฐานใหม่ว่า คำที่ปรากฏหลังเครื่องหมายดังกล่าวน่าจะเป็นคำต้นข้อความแล้วต่อจากนั้นเป็นส่วนที่ขาดหายไปจนกระทั่งมาถึงข้อความที่เป็นส่วนท้ายแล้วตามด้วยเครื่องหมายจบประโยค เมื่อนำมาเรียงใหม่จะได้คำอ่านดังนี้ คำอ่าน 1. นาขา .................. ตโต (สุจฉิมท มัธ E 2. ต่ำ .................. เมน อิตติ สจฺจ วิสตติกา (E) 3. .................. เมน ตโต สุจฉิมท มัธ E 4. .................. ตุตา อิติ โส สุจฉสม(โด) (E) เมื่อผู้เขียนนำข้อความภาษาบาลีดังกล่าวมาสี่บทที่มาแล้วพบว่าข้อความนี้เป็นส่วนหนึ่งของคาถา 4 คาถา ในคัมภีร์สัมมทินนทีนที อรรถกถาอภิธรรมปิฎก วิ่งคปกรณ์ คาถานี้รากฐานในส่วนของตอนที่ชื่อ “สัจวักกังควรรณา สุตตันตภายชนียะ” เปรียบเทียบคำจำริกกับคาถาในคัมภีร์สัมมทินนทีจะได้ดังนี้