ประวัติพระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) : หน้า 42/64

42 ประวัติพระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) หลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ୭ เมื่ออาพาธครอบงำท่านได้ ๑ ปีเศษแล้ว วันหนึ่งท่านพูด กับผู้เขียนเรื่องนี้ว่า “เจ็บคราวนี้ไม่หาย ไม่มียารักษา เพราะยา ที่ฉันอยู่นั้นมันไม่ถึงโรค” ท่านเปรียบว่ายาที่ฉันนั้นเหมือนมีแผ่น หินมารองรับกั้นไว้ ไม่ให้ยาซึมไปกำจัดโรคได้ ท่านบอกว่ากรรมมันบังไว้ เป็นเรื่อง แก้ไม่ได้ ท่านพูดแล้วก็ยิ้มด้วยอารมณ์เย็น ตั้งแต่อาพาธจนมรณภาพ เจ้าคุณพระมงคลเทพมุนีไม่มี อาการครวญครางแสดงอาการเจ็บปวด เว้นแต่ไม่รู้สึกตัว เมื่อ ได้สติก็กําจัดได้ ไม่จู้จี้บ่นเอาแก่ใคร จะแสดงความไม่พอใจบ้างก็ เฉพาะผู้ไม่มาปฏิบัติธรรมกับท่าน การห่วงใยใดๆ ไม่แสดงออก วางอารมณ์เฉย สิ่งใดต้องการถ้ามีก็เอา ถ้าไม่มีก็นิ่งเฉยและ ยิ้มรับความไม่มีนั้นด้วย เรื่องอาหารการขบฉันระหว่างอาพาธ ใครทำถวายอย่างไร ฉันอย่างนั้น ที่ถูกปากก็ฉันมาก สิ่งใดที่มีผู้ห้ามก็เลิกฉันสิ่งนั้น แม้ จะชอบก็ไม่พยายามจะฝืนคำห้ามของบุคคล อันผู้ที่ห้ามนั้นก็ คือพี่สาวของหลวงพ่อเอง บางทีการห้ามนั้นเกิดขัดใจกับผู้เขียน ก็มีหลายครั้ง เป็นอันว่า หลวงพ่อวัดปากน้ำได้ท่าพระกัมมัฏฐานและ ควบคุมการปฏิบัติด้วยตนเอง ตั้งแต่ต้นจนชีวิตเป็นอวสานสมัย