สัมภาษณ์สกุล บุญสุข เรื่องชีวิตและการจากไปของพ่อ : หน้า 70/105

สัมภาษณ์ สกุล บุญสุข ภรรยาของพ่อ ประเสริฐ บุญสุข กรุงเทพมหานคร เราทุกคนตื่นเต้นมาก “ชิตัง เม” ดี ใจ สาธุกันใหญ่ด้วยความดีใจจนขนลุก เพราะคิดว่าพ่อและย่าเล็กไปเพียงชั้น ดาวดึงส์ รู้สึกปีติใจพอคุณครูไม่ใหญ่ฝันใน ฝันว่า ท่านทั้งสองได้ไปดุสิตบุรี สมควรแล้วที่พ่อจะได้ไปอยู่ เพราะ ในชีวิตนี้ พ่อเป็นคนดี ทำแต่ความดี ไม่เคยคดโกงใคร ซื่อต่อครอบ ครัว เอาใจใส่ครอบครัว กตัญญูพ่อแม่ รู้พระคุณผู้ใหญ่ที่เคยมี บุญคุณกันมา คิดถึงความดีของพ่อแล้ว ใหม่ๆ แม่ร้องไห้แต่ไม่บ่อย นึกถึงตอนที่เขาอยู่ในกายมันทรมานมาก ขณะนี้ เขาคงมีความสุข มาก ทำให้หายห่วงพ่อไปได้มาก ชาติหน้า แม่อยากให้พ่อบวช แม่ อธิษฐานขอให้เป็นชายได้บวชตั้งแต่เยาว์วัย แม่คิดว่าอธิษฐานแบบ นี้ดีที่สุด พ่อเป็นคนดี แต่แม่เช็ดชีวิตครอบครัวเพราะมันทุกข์ทุก อย่าง เขาดี เราก็คิดถึงเขา เราทุกข์เวลาเขาละโลก เขาทำกรรม มา ทําให้เราทุกข์ไปด้วยกัน ใจกังวลแป้วไปแป้วมา พ่อเข้าไอซียู หลายตลบ ทำให้แม่เสียกำลังใจ มันอ่อนเพลียเหมือนไม่มีแรง ทุกข์ 108 กินตามตลอดชีวิต พ่อลำบากป่วยทรมานไม่ได้สบายกับเขา เลย พ่อเป็นคนดีมาก ดีจนแม่อยากเจอพ่ออีก แต่ไม่ขอแต่งงาน กันอีกแล้ว แม่เคยบอกพ่อว่า ขอเป็นเพื่อนห่างๆ หรือเป็นพี่น้อง หรือ เป็นลูกของพ่อก็แล้วกัน แต่พ่อต้องดีเหมือนชาตินี้นะ พ่อเป็น 69 กฎแห่งกรรม