การเวียนว่ายในวัฏสงสาร : หน้า 44/121

นี่เป็นความจริงที่ปรากฏอยู่ในพระไตรปิฎก เมื่อพระอภิษฎายได้ศึกษา พระไตรปิฎกพบคำว่า การเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร ก็ติดแต่เพียงว่าเป็นเรื่องของการย้ายที่อยู่ ย้ายจัหวาด แต่ในสายตาของพระเดชพระคุณหลวงปู่ ท่านบอกว่านี่เป็นเรื่องของการย้ายคุก แม้นั่นจัหวาดก็เป็นคุก เพราะฉะนั้นจัหวาดอันวุ่นว้างกว้างใหญ่ก็คือ คุกชื่อนคุกไปตามลำดับ แม่นักจารวัติที่ยิ่งใหญ่ ของโลก ที่มีเจตนารมณ์จะไปดวงวัฏนั่น ดวงจันทร์ดังนี้ ก็ยังไม่มีใครสำคัญเลยว่า โลกและจัหวาดคือคุก เมื่อโลกและจัหวาดคือคุก นั้นเท่ากับว่าพวกเรานิ่งกันอยู่ในนี้และสรรพสัตว์ทั้งหลายในโลก คือนักโทษที่รอการประหาร มิโสมนั้นเป็นโทษประหาร แต่ทำไมเราจึงรู้ตัวกัน เหลืออยู่ตัวอย่างในนรก ที่ประชาชนเขาสิ้นใจ เลี้ยงหมู แล้วปล่อยให้วิ่งตามบ้าน ไก่เหล่านั้นเป็นอิสระ ไม่ได้อยู่ในลาน วิ่งอยู่ในลานบ้าน ถึงเวลาเจ้าของมือทอหาให้กิน ถ้าไม่มีก็ไปหากินเองตามขายทุ่ง ขายป่า หมู่เหลืองไว้ เขาก็ปล่อยไว้ที่บ้าน มันก็มีความรู้สึกว่า มันมีอิสระ ไม่ได้สํากถาถูกจอง เพราะคอกไม่มีขึ้ง วิ่งเล่นได้สบาย กว่าจริงก็ไมอิสระก็ดีเมื่อมาดู เป็นอย่างบ่าง เสื้อหนูบ่าง ทำไงระหว่างนั้นจึงไมอุธ้องว่าไม่มีอิสระ ก็เพราะว่ามีไม่เห็นคอก ไม่เห็นอุปกรณ์ในการเขย่า มันเลยคิดว่ามีอิสระ มนุษย์ก็เหมือนกัน เราไม่เห็นก่อแพงคุก เพราะว่าโลกใหญ่นัก ไม่มีกำแพง แต่เราก็ออกไปไม่ได้ แม้มิเร้เครื่องพันธนาการ โชตรวน ไม่มี คอก แต่เราเก็บไปหนไม่ได้ เพราะเรายังต้องอาศัยบ้านอาศัยเรือนอยู่ บ้านเรือนของเรากลายเป็นเครื่องพันธนาการโดยที่เราไม่รู้ตัว สิ่งเหล่านี้อยู่ในคำสอนของพระพุทธศาสนา แต่ว่าต้องการคำอธิบายที่ลีซึ้ง หากอธิบาย ได้ยาก แต่หลวงปู่ของเราอธิสรใจในเรื่องนี้เป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นท่านจึงตั้งใจประพฤติปฏิบัติธรรมหลังจากปฏิบัติอย่างเผ้าผมเป็นเดิมพ้นแล้ว ท่านก็สามารถพิสูจน์ได้ว่า คำสอนนั้นเป็นจริงจากการที่เขาจึงธรรมายของท่าน ทำให้ท่านมองเข้าไปตัวแล้วเห็นโลก เห็นจรรวตลอดทั้งแสนโภคิทราวาเหมือนเห็นผลสัม ผมจะวาในแง่ And สามารถที่จะใช้ราภา ใช้กละเอียดหยิบโลกทั้งโลมภาพุกได้รอบด้าน เพราะฉะนั้นจึงรับสอนชาวโลกให้ถึงใจฝึกตัวให้เข้าถึงธรรมภายในตัวเร็ว ๆ แล้วจะได้เห็นตรงตามความเป็นจริงตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้ตรัสไว้เมื่อ ๒,๐๐๐ ปีที่ผ่านมา โลก จักรวาล อนันต์จรรวา คือคุก มนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย คือนักโทษการประหาร นอกจากนี้โลกและจักรวาลก็ไม่ปล่อยให้เราอยู่แบบสบาย ยังมีกิรมีระเบียบครอบคลุมเอาไว้ คือกุแห่งกรรม ชึ่งกุแห่งกรรมนี้มีหลักสั้น ๆ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว คือโลกนี้มีกรรมของโลก ท่านองเดียวกับประเทศทั้งหลายก็มีกรรมของประเทศนั้น ๆ ที่เรียกว่า กุหมาย ซึ่งไว้ในครองประธานในประเทศนั้น ๆ ไม่วาประชาชนจะรู้หรือไม่ก็อุตตามันกฎหมายว่ากำ ทำผิดจะถูกลงโทษตามกฎหมายที่ทำองเดียวกันกับกฎแห่งกรรม ไม่ว่าจะในแมววะหรือไม่ฏูก็รู้ แต่ลูกแห่งกรรมก็ครอบคลุมโลก และคนในประเทศนั้น ๆ ก็อยู่ได้แด่กันตรงนี้เป็นอันตรายใหญ่หลวงของสัตว์โลก เพราะแม้จะปฏิบัติตามกฎหมายในประเทศ แต่กฎหมายแห่งกรรมก็จะค่อยๆ เว้นเขาเลย เพราะเขาคือคนผิดของโลกและจักรวาลนี้.