ความรักความห่วงใยของคุณครูไม่เล็ก : หน้า 95/120

พี่อาบิลิกาท่านหนึ่งเล่าถึงความรัก ความห่วงใยของคุณครูไม่เล็กที่มีต่อเธอ ซึ่งเธอประทับใจไม่มีสูญ ตอนนั้นเป็นช่วงที่คุณครูไม่เล็กนำเดินตรวจความเรียบร้อยภายในวัด และดูแลความเป็นอยู่ของลูก ๆ ในองค์กรไปด้วย พอท่านเดินมาพเบร "อยู่กันเป็นอย่างไร?" "อยู่กันสบายดีค่ะ" เธอชี้ยังพึ่งน้องบังบุญมีของเธอที่กำลังทำกิจกรรมร่วมกันอยู่ "นั้นไงคะ พวกเรากำลังล้อมกลั้วตามที่หลวงพ่อแนะนำค่ะ" ต่อวันหนึ่งขณะที่เธอไม่สบาย ป่วยอยู่ที่พัก คุครูไม่เล็กและหมู่คณะเดินตรวจดูเรียบร้อยมากเช่นเคย เมื่อพบเธอเข้า "เป็นอะไรล่ะ - กินอะไรปลาได้ไหม?" "ยังพอรับประทานได้ค่ะ" "กินได้ดีก็ ถ่ายกินได้แสดงว่ายังไม่ตายง่าย ๆ หรอกนะ" แล้วท่านก็ให้พรให้หายเร็ว ๆ และให้คุณหมอและผู้เชี่ยวชาญเข้ามาช่วยดูแลอย่างใกล้ชิด เป็นความเมตตาที่ท่านเป็นดั่งม่านปลิวและให้กำลังใจลูก ๆ ซึ่งเธอเข้าใจว่า หากดูแลรักษาสุขภาพร่างกายดีขึ้นก็จะมากขึ้นเท่าไร ก็เท่ากับช่วยรักษามันให้กับ พระพุทธศาสนา และบุญที่เธอจะได้เก็บเกี่ยวก็จะยิ่งเต็มที่มากขึ้น เรื่องนี้อุบลิกาเล่าให้ฟัง 2 รอบ โดยรอบแรกที่ฟังนี้ชื่อว่า "กินได้- ตายช้า" นี่เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ไม่ได้นำมาลงในบทไหนในสืบบท มันเป็นความประทับใจที่ได้มาในนาทีพิเศษที่นำเองเป็นส่วนตัววันนี้ โดยส่วนตัวแล้ว ผมประทับใจท่านอธิบายให้ฟังในรอบที่ 2 มากกว่า เพราะเป็นการเล่าด้วยความคุ้นเคยสนิทกันและเป็นอารมณ์อันบริสุทธิ์ ในเมื่อพื้นที่ตรงนี้เป็นการคุยกันนอกองค์กรที่ดีเสื่อค โดยผมอวยฤทเป็นผู้นำในรอบที่ 2 แบบเธอ ในนิยงดั่งบังคับเดิมว่า ต.ต. - ต.ถ.ย. เหตุการณ์วันนั้นสมมุติว่าว่าผมเป็นเธอ โดยเริ่มจากที่ผมป่วย พอผมทราบว่า คุณครูไม่เล็กท่านเดินตรวจมาเรียบ ๆ จนพบผม ความรู้สึกที่เห็นในวันนี้ ร่างกายเราอ่อนแอ้นั้น วิญญาณและกำลังใจเราจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ยิ่งท่านเมตตาถามได้ทักทายเราด้วยความเอ็นดูอุ้กว่า "โอไคท์! นี่เธอหรือว่า งเง็นไงบ้าง ยังพอ_ได้ไหมน่ะ?" ผมคงต้องรีบตะแคงตัวลุกขึ้นมาบอกท่าน "ยังพอหาได้อยู่ครับหลวงพ่อ" ท่านก็ยิ้มออกมาเพราะเบาใจที่เห็นอาการของผมไม่หนักมาก "เอ้อ! ไดดีแล้ว ถ้ายังพอ_ได้แสดงว่าเงี๊ยะตาย_ยาก!" จบข่าว! ของบทการรายงานเรื่อง "ต.ด. - ต.ถ.ย." แต่เพียงเท่านี้ ถ้าจะให้ผมอธิบายความรู้สึกเวลานั้นคงอธิบายไม่ได้ยาก- ป่วย ๆ อยู่เหมือนได้รับพรวิสัยที่รอคอยจะหวนมาแบบนี้จากใครที่ในโลกนี้อีกแล้ว ทั้งจริงใจ ซึ่ง และข้าบังสัตย์รองอธิษฐานถึงกัน อย่าพิมพ์ออกว่า เรากำลังคุยกันในบทนี้ล่ะ เป็นพื้นที่ทางความคิดส่วนตัว แล้วว่าใครจะชอบเวอร์ชั่นไหน แต่สำหรับผมแล้ว "กินได้- ตายช้า" กับ