การทำความดีและการเข้าใจความพิการในชีวิต : หน้า 67/120

ทำความดีได้อย่างไร ๓. ความพิการเป็นเครื่องทรมานนักโทษ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสค้นพบอีกว่า นักโทษทุกคนมีเครื่องลงกันทรมานที่ไม่มีใคร และมองไม่ออกตัวอยู่ด้วยกัน ทุกคน นั่นคือ ความพิกาการต่างๆ ของร่างกาย เช่น อ้วนไป ผอมไป ตาบอด หูหนวก ขาเป็นต้น ซึ่งเจ้าก็ไม่รู้ว่าร่างกายพิกาการในร่างกายเหล่านั้นเป็นเสมือนหนึ่งที่ตั้งของมอถอ จึงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นนักโทษ ที่ถูกลามโซ้อยู่กับเครื่องทรมาน ๔. ไม่มีอาหารเลี้ยงนักโทษ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นพบอีกว่า คุณก็ไม่มีอาหารเลี้ยงนักโทษ คุกหรือเรือนจำในประเทศต่างๆ ทั่วโลก ล้วนมีอาหารเลี้ยงนักโทษอย่างทั่วถึง แต่คุ้งสงสัตว์คือโลกนี้ ไม่มีอาหารเลี้ยง นักโทษต้องหากินเอง ใครอยากจะทำกินอย่างไรก็ได้ตามความพอใจ ไม่เคยบอกวิธีหรือกฎกติกา แต่ยังแม้ว่าห้ามผิดกฎกรม ถ้าพลังพลาดทำผิดกฎแห่งกรรมมีโทษทันที ซึ่งทำผิดมากเท่าไรก็โทษก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าเราจะไม่รู้วว่ากฎแห่งกฎนี้จะปล่อยวางไปได้ เมื่อมนุษย์ทั้งโลกกายอยู่ในสภาพนี้แต่ในสภาพนี้แท้ก็มีขึ้นเรื่อยๆ อย่างนี้แล้ว สัตว์โลกจะต้องติดคุกไปอีกนานเท่าไร เมื่อไรจึงจะได้ออกจากคุก เราต้องรู้จักสยบตัวเองให้มานๆ ต้องรีบยับยั้งชั่งใจให้รอบคอบ ก่อนจะทำอะไรต้องพิจารณาให้มากๆ ด้วยว่า จะทำอย่างไรจึงเข้าออกชีวิตอยู่ได้โดยไม่ผิดกฎแห่งกรรม มีนั่นเราจะไม่มีวันได้ออกจากคุกเลย จำต้องเป็นนักโทษประหารไปตลอดกาล “ก่อนจะทำอะไรต้องพิจารณาให้มากๆ ด้วยว่า จะต้องทำอย่างไรทุกหมายใจเข้าออก จึงจะร้างชีวิตอยู่ได้โดยไม่ผิดกฎแห่งกรรม มีนั่นเราจะไม่วันได้ออกจากคุกเลย จำต้องเป็นนักโทษประหารไปตลอดกาล” ๕. วิธีการลงทัณฑ์นักโทษ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นพบอีกว่า นอกจากคุกนี้จะไม่ยอมให้อาหารเลี้ยงนักโทษแล้ว ยังไม่เคยบอกวิธีการลงทัณฑ์ให้แก่โทษทราบในระหว่างที่ดีดูกอีกด้วย พยายามพิสูจน์ทุกอย่างให้อยู่ในความมีมติ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นวิธีการลงทัณฑ์ต่างๆ นานแล้ว ก็ทรงถวายความจริงมาบอกให้ทราบ ครั้งแล้วพระอรหันต์ต่างก็ยืนยันนำความจริงเหล่านี้มารวบรวมเป็นพระไตรปิฎก