การสนทนาและการเรียนรู้จากประสบการณ์ชีวิต : หน้า 96/120

ด.ด. – ด.หย.ย. คงไม่ต้องบอกว่าผมชอบฟังเวอร์ชันไหน เคยเจอแบบนี้ไหมครับ เมื่อที่เราและเพื่อน ๆ กำลังจับกลุ่มคุยกันใครบางคนอยู่ แล้วบังเอิญเหลือเกิน คนเราพูดกันเดินมาข้างหลังและเดินเข้าพอดี ต่างคนทำอย่างไรในสถานการณ์ณนั้นจำเป็นไหมครับ สมมุติว่าขณะเรากำลังเล่าถึงความประทับใจที่มีต่อลูกในเล็กกันอยู่ แล้วบังเอิญท่านเดินมาเข้า ผมไม่อาจทราบได้ว่าท่านจะรู้สึกอย่างไร แต่ผมรู้ว่าว่านั้นผมจะทำอย่างไร ผมจะขออนุญาตทุกคนในกลุ่มเป็นตัวแทนกราบขอบคุณท่าน ใส่สิ่งที่เคยทำผิดพลาดกับท่าน ว่าไม่มองสนุกไง่าย เคยทั้งด่าและด้าน ทั้งเปรี้ยวหวานน้ำเค็ม ทั้งเผ็ดร้อนจัดและแซบอีกด้วย อยากให้ท่านอดทนกับพวกเรา และเมตตาตอบเราเช่นนี้ โดยพวกเราตั้งใจเป็นลูกศิษย์ของคุณครูไม่เลิกตลอดไป ถึงตอนนี้ ท่านฟังแล้วท่านก็จะคงจะดุคำพูดอะไรดี ๆ เพื่ออบรมพวกเราอีกเป็นแน่ แต่ก่อนนี้ท่านจะตะแคงไปคุยของเรา ผมจะอาบน้ำให้ตามซักเรียนจากใจให้ท่านทราบเพิ่มเติมอีกว่า ทุกสิ่งที่ท่านว่าร่ำรวย ทุกเรื่องที่หลวงพ่อสมเด็จหน่อย จำรี้ใดเทพดาวไปหยุดเพื่อให้เราตื่นโตและสอนตัวเองได้ แบกรับกระและเป็นหนึ่งให้กับพระพุทธศาสนาในนั้น การที่เรามาจับกลุ่มคุยกันถึงสิ่งเดิมนี้ ก็พออยากให้ลงรายละเอียดอีกว่า ทุกสิ่งที่เราคุยกัน มันไม่อดสูหายไปไหน มันยังคงฝังแน่อยู่ในใจพวกเราลูก ๆ ทุกคน และยังฟังแน่นไปอย่างอื่นนานเท่านาน ท่านฟังแล้วท่านจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ แต่ณวันที่ผมพูดจบ ท่านอาจจะทำให้พวกเราอึ้งออกมาพร้อมหน้ากันทุกคนก็ได้ "พวกมึงเนี่ยมั้ยมึงโง่!" เรากลังกระกับถึงบทสับเอ่ย 'เรา' ในที่นี้คือ 'ตัวเรา' กับ 'ตัวตนภายในของเรา' ไม่ว่าเราจะรักหรือไม่รักก็ตามเราต่างต้องอ่านหนังสือชีวิตของเราเล่นนี้ ตั้งแต่บทแรกเริ่มไปจนบทสุดท้าย เมื่อถามตัวตนภายในว่า ชอบเนื้อหามากไหนมากที่สุด? จะเป็นช่วงสุขสมหวัง หรือช่วงที่ทุกข์แสนสาหัส เพราะไม่ว่าจะกลามเพียงใด เราก็ไม่อยองจำแน่ต่อชีวิตง่าย ๆ คำตอบที่ได้รับคือชอบทุกบท เพราะไม่ว่าจะมากหรือน้อย ทุกเรื่องราวล้วนเกิดจากมือของเราทั้งสิ้น มีคำถามมากมายกลับมา แล้วชอบบทไหนมากเป็นพิเศษ? ผมขอตอบว่า 'บทที่สี่เอ่อ'