ข้อความต้นฉบับในหน้า
៧៦
ทุกครั้งที่มีการทบทวนภาพบรรยากาศที่เกิดขึ้น ผมถามตัวเองเสมอว่า ทำไมถึงรู้สึกประทับใจ
เป็นพิเศษกับเหตุการณ์ในครั้งนี้
เป็นเพราะได้เห็นภาพของเหล่าหนูน้อยตัวเล็ก ๆ ที่ต่อสู้กับสายฝนจนเปียกปอนหรือเปล่า
หรือเป็นเพราะได้เห็นพวกเขานั่งหลับตาปฏิบัติธรรมบนพื้นที่มีน้ำเจิ่งนอง
หรือเพราะพวกเขาก้มกราบมหาธรรมกายเจดีย์ โดยที่ไม่คำนึงว่าใบหน้าของตนจะจุ่มน้ำ
ที่นองพื้นหรือไม่
หรือที่น้ำตาเราเอ่อเพราะเราสงสาร เมื่อเห็นดาวดวงน้อย ๆ ที่เปรียบเสมือนสมบัติของ
พระพุทธศาสนาเหล่านี้ ต้องมาประสบกับความยากลำบาก
หรือเพราะอะไร ทำไมน้ำตาถึงเอ่อออกมา?
มีผู้กล่าวว่า ยิ่งมีอุปสรรคมาก ยิ่งมีความยากลำบากเพียงใด ความสำเร็จที่ได้ยิ่งมีค่า
และน่าจดจําเป็นพิเศษ
บางทีสิ่งที่เรามองว่าเป็นอุปสรรค เด็ก ๆ เขาอาจมองต่างไปจากเรา
ออกมา
เขาอาจไม่เคยมองว่าเป็นอุปสรรคใด ๆ เลยก็ได้
ภาพเนื้อตัวของพวกเขาทุกคนที่ยังเปียกโชก แต่ที่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏ
ดาวดวงน้อยแต่มีใจเข้มแข็งมาก มากจนผู้ใหญ่เห็นแล้วตื้นตันใจและภูมิใจว่า พวกเขาจะ
สามารถปกป้องและดูแลพระพุทธศาสนาต่อไปในอนาคตได้อีกยาวนาน
ดาวแห่งความดีเหล่านี้ คือดาวที่ไม่กลัวเปียกฝน
คนที่มีใจคิดสู้ ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคก็คงเป็นดั่งดาวเช่นกัน
ดาวแห่งนักสร้างบารมี ดาวที่อยู่สูงขึ้นไปบนฟ้า ดาวที่อยู่สูงกว่าเมฆดำมากมายนัก สูงจน
พายุใด ๆ ก็ไม่สามารถขึ้นไปทำให้ดาวดวงนี้เปียกฝนได้เลยสักครั้งเดียว