อานิสงส์การให้ทานเพื่อขจัดความตระหนก : หน้า 4/140

อานิสงส์สาธารให้ทาน เพื่อขจัดความตระหนก “สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงต้องตาย เพราะชีวิตมีความตายเป็นที่สุด สัตว์ทั้งหลายจึงไปตามธรรม เข้าถึงผลแห่งบุญและบาป คือ ผู้ทำบาปจำไปสู่นรก ส่วนผู้ทำบุญจำไปสุขติ เพราะฉะนั้นบุคคลพึงทำบุคลธรรมอันจะนำไปสู่สุดดีในสัมปรายภพ บุญย่อมเป็นที่ฟังของสัตว์ทั้งหลายในโลก” (อัญญาคาสุตร) จะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าโดยไม่ให้พลาดพลังไปทำบาปสุด แต่ให้ใจอิ่มอยู่กับความดี ให้ใจบริสุทธิ์ผ่องใสในบุญล้วน ๆ เป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ยาก เพราะใจของชาวโลกไม่ค่อยคุ้นกับความดี ส่วนใหญ่จะไหลไปตามกระแส เหมือนน้ำน้อยไหลจากที่สูงสู่ที่ต่ำ การจะเอาถานะในสาในตัวได้นั้น ต้องอาศัยกำลังใจจึงจะสามารถถลุงกระแส หากเราไม่ให้พลังตั้งแต่เป็นมนุษย์ ยามละโลกไปบุญใจให้สูงขึ้นด้วยรูปกายใหม่ เป็นกายทิพย์ที่สวยงามระณีตตามคุณภาพของใจ ความสะอาดบริสุทธิ์ของใจจะส่งผลให้จิตใจสูงขึ้นอย่างไม่ยากนัก บริสุทธิ์ของใจจะส่งผลให้มีภูมิที่ละเอียดยิ่งขึ้นมารองรับ โดยไม่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจและรู้เรื่องเหล่านี้ เพราะจะต้องมีมาทฤษฎีเป็นพื้นฐาน ได้โอกาสบำบัดบันดาลใจมิตรคอยแนะนำเส้นทางที่ถูกต้อง จึงจะเข้าใจเรื่องบุญ บุญ คุณ โทษ อย่างถ่องแท้ เมื่อเข้าใจก็จะเกิดศรัทธาอยากทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา ซึ่งเป็นทางมาแห่งบุญที่เป็นต้นทางไปสู่สวรรค์ การทำบุญนั้นหากทำถูกต้องเน้นบุญ เช่น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จะส่งผลยิ่งใหญ่เกินควรเกินคาด ดังเรื่องราวต่อไปนี้ ในสมัยพุทธกาล ชาวบ้านคนหนึ่งในกรุงสวรรค์มีโอกาสผึ้งธรรมจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหลายครั้ง จึงเลิกนับถืออิทธิฤทธิ์ พรหม เป็นต้นความเชื่อเดิม แล้วนำน้อมถือพระพุทธศาสนา เขาเป็นอุบาสกผู้ทรงศีล ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งตลอดชีวิตวันหนึ่ง หลังจากอุบาสกไปอาบน้ำเสร็จแล้ว ระหว่างเดินทางกลับบ้าน เขาได้พบพระภูมิพระภาคเจ้ากำลังเสด็จในบันฑบัติในกรุงสวรรค์ จึงรีบเข้าไปถวายบังคม พลางถามกัลยาปกว่ากล่าว “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ วันนี้ท่านรับนิมนต์ใครแล้วหรือยังพระเจ้าข้า” เมื่อได้รับคำตอบว่ายังไม่มีใครนิมนต์ เขาบรรลบูรณุต่อไปว่า “ขาแต่พระองค์ผู้เจริญ” วันนี้ท่านรับนิมนต์ใครแล้วหรือยังพระเจ้าข้า