การปฏิบัติธรรมมิคงค์ ๘ และความจริงในการหยุดใจ : หน้า 89/140

ความจริง ๕ ประกาศนี้ต้องรับรู้ แล้วจากมือปฏิบัติธรรมมิคงค์ ๙ ใจจึงจะหยุดจะนั่ง เมื่ิอใจหยุดนี้ที่ศูนย์กลางกายานที่ ๗ แล้ว ก็จะเข้าสู่พระธรรมกายในตัว แต่กว่าจะปฏิบัติธรรมมิคง์ ๘ แล้วเข้าถึงพระธรรมภายในนี้ มีทางเดียวคือ ต้องมีฉะนั้น ต้องจริง ถ้าคุณปฏิบัติธรรมมิคง์ ๘ ได้จริง คุณก็จะเข้าถึงพระธรรมกายจริง แล้วคุณก็จะได้เห็นอร่อยลำ ๙ จริง แล้วคุณก็จะปราบกิเลสได้จริง มันจริงเป็นขั้น ๆ เป็นขั้นตอนการฝึกตัวไปตามลำดับอย่างนี้ การปฏิบัติธรรมมิคง์ ๘ จะต้องมีฉะนั้นจะทำจริงใน ๕ สถาน คือ ปฏิบัติให้สมกับหน้าที่ให้สมกับงาน ให้สมอาจา ให้สมตอบบุคคลที่เราต้องเกี่ยวข้อง และให้สมต่อความดีปฏิบัติจริง ๕ สถาน ชื่อว่าปฏิบัติธรรม ๘ จริง ๑. จริงต่อหน้าที่ ๒. จริงต่อภารงาน ๓. จริงต่อบุคคล ๔. จริงต่อจาฯ ๕. จริงต่อความดีหรือธรรมะ สิ่งที่ขาดตกบกพร่องไปในการนั่งสมาธิของเรา ทำให้สมาธิเป็นว่าวนังกายย่างตรงนี้เอง ตรงที่การจะปฏิบัติธรรมมิคง์ ๘ ไม่ใช่ปฏิบัติเฉพาะขณะที่เรานั่งสมาธิ แต่ต้องต่อเนื่องไปจนกระทั่งถึงขณะปฏิบัติหน้าที่การงานต่าง ๆ ด้วย ๑-๒. สังจะต่อหน้ากับภารงาน หน้าที่ คือ ภารกิจที่ต้องรับทั้งผิดทั้งชอบ โอนให้ใครไม่ได้งาน คือ สิ่งที่ต้องทำตามหน้าที่ที่เราทำผิดชอบ หน้าที่ที่เกิดมา เราต้องมีหน้าที่แล้ว ตั้งแต่หน้าที่เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ถ้าเราไม่เป็นโ ต ก็ต้องเป็นน้องที่ดีของพี่ด้วย แล้วก็ต้องเป็นหลานที่ดีของปู่ ย่า ตายาย ของลงป้า น้ำ นอกจากนี้ เมื่อโตขึ้นมาถึงโรงเรียนก็มีหน้าที่เป็นลูกศิษย์ที่ดี ไปโรงเรียนมีเพื่อนเลยต้องมีหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดี เมื่อโตขึ้นมามีหน้าที่เป็นประชาชนที่ดี ต่อมามีงานแต่งงานก็มีหน้าที่เป็นสามีที่ดี เป็นภรรยาที่ดี ต่อมามีลูกก็ต้องเป็นพ่อเป็นแม่ที่ดี ครับเมื่อมาเป็นพระก็มาหน้าที่ตามพิพากษาขององค์กรสังกัดไว้ ต้องเป็นพระที่ดี เมื่อเกิดมาเป็นคนแล้ว ต่างก็มีหน้าที่คิดตัวมา บางอย่าง เป็นหน้าที่ตามธรรมชาต บางอย่างก็เป็นหน้าที่ตามความสัมพันธ์เกี่ยวข้อง แต่ละหน้าที่ก็มีภารกิจที่ต้องทำ ดื่นเช้าขึ้นมา หน้าที่หลักของชีวิตคือเราจะต้องไปปฏิบัติให้หมดไปให้ได้ด้วยการปฏิบัติธรรมมิคง์ ๘ เราก็ต้องตั้งจิตประพฤติปฏิบัติธรรมในแต่ละ สมัยๆ สังคมๆ ส่มามาช