การปฏิบัติทางสายกลางในพระพุทธศาสนา : หน้า 101/140

ตามธรรมดา “ล่อ” หรือ “จัก” ย่อมประกอบด้วยส่วนสำคัญ ๓ ส่วน คือ ดูน กำ และ งง ส่วน “จักธรรม” นี้ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงอธิบาย โยปิปฏิยธรรมเป็นดูม ปฏิวิจารณ์ปฏิยธรรมเป็นกำ และอธิษฐาน ๔ เป็นงง สาระสำคัญของอธมมัจมักกับปวัตนสูตรนี้ คือ การประกาศท่ามกลางกลาง (มัชฌิมามปฏิ) ซึ่งเป็นข้อปฏิบัติที่ไม่Theyย์ไปทำงานสู่ลลิลงู อันเป็นการประกอบบุลหวาความสุขจากภาย ทั้ง และไม่เฉียงไปทางอัตตกิสมณฑลนูป อันเป็นการทรามตนโดยหาประโยชน์มิได้ ซึ่งข้อปฏิบัติทางสายกลาง คือ มัชฌิมา-ปฏิทานนี้เป็นข้อปฏิบัติอันเป็นไปเพื่อความสงบระงับ เพื่อความรู้ง เพื่อความรู้ดี เพื่อความดับขันหา เพื่อพลันจากข้าศึก คือ เอกสาร เป็นทางของพระอริยะเจ้าละ จากสภาวะสภาวะสอกบรรพลาในพระพุทธศาสนาแล้วพึงปฏิบัตตามหนทางสายกลางนี้เท่านั้น ซึ่งมัชฌิมาในประจวบด้วยองค์ ๓ คือ สมมติ สัมมาสังกัปปะ สัมมาสังกัปปะ ใจมัชฌิมา มมัชฌิมาเป็นแนวปฏิบัติอันเป็นเจตนาจะให้เจ้าชายสิทธิละบรรลุพระสมสัมโพธิญาณ ตรัสรู้เป็น พระสัมภิพุทธเจ้า และทำให้ประจักษ์แจ้งในอริยสัจ ๔ อันประกอบด้วย ๑. ทุกอริยสัจ คือ ทุกข้ออย่างแท้จริง ๒. ทุกสมุทัยอริยสัจ คือ เหตุให้เกิดทุกอย่างแท้จริง ๓. ทุกนิโรธอริยสัจ คือ ความดับทุกข์อย่างแท้จริง ๔. ทุกนิโรธม indic ปฏิปทาอริยสัจ คือ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกอย่างแท้จริง ฐานะหรือปัญญานู่ในอริยสัจ ๔ นั้น มีรอบ ๓ ภาษา ๑ อากาศ ๑๒ คือ