การพัฒนาตนเองและการเรียนรู้จากประสบการณ์ : หน้า 86/140

ผู้ั้นทนไม่ไหว ต้องออกไป ผู้ึ้นถูกเคี่ยวกรำทั้งเก่งตั้งแต่ยังน้อยและได้ดีไปที่สุด หลวงพี่เช่นกัน ถ้าไม่ได้มาพูดคุณยาย ถึงเมืองการศึกษามั่งสุขเพียงใด ก็ไม่สามารถสร้างวัดได้ดีทีเดียว แต่เพราะได้ลัดดูคุณยายซึ่งเป็นผู้มีประสบการณ์มาก ด้วยฤๅพระเดช-พระคุณหลวงปู่ผู้อ่านฝึกมาอย่างหนัก จะนี้เพียงระยะเวลา 1-2 ปี ที่หลวงพ่อมาอยู่กับคุณยาย ก็สามารถรับการถ่ายทอดประสบการณ์ทางด้านงานต่าง ๆ จากคุณยาย ซึ่งได้เรียนรู้มาตลอดชีวิตจากหลวงปู่วัดปากน้ำ และนำสิ่งที่ได้รับเรียนรู้จากคุณยายมาสร้างวัดให้พวกเราได้อย่างที่เห็นนี้ นอกจากหลวงพ่อจะได้รับการฝึกอย่างหนักจากคุณยายแล้ว หลวงพ่อยังมั่นโยชน์ท่านเข้าวัดมาก่อน ก็ได้รับการฝึกอย่างหน้ากากคุณยายก่อนเช่นกัน จึงได้มาฝึกหลวงพ่อจากคุณยาย เพราะบางอย่างคุณยายท่านเหนื่อย ท่านไม่พูดแล้ว ท่านให้หลวงพ่ออิ่มโยนที่ตื่น ถ้าให้หลวงพ่อเรียนรู้เองโดยลำพังคงไม่มีทางทำได้ จึงจำเป็นสร้างวัดมาได้เพราะเหตุนี้ เราก็ถ้ารักที่จะก้าวหน้า ต้องเรียนรู้ประสบการณ์โดยการใกล้ชิดผู้ใหญ่ เตรียมใจที่จะผ่านการฝึกหนักโดยยอมให้ท่านโยกย้าย หลวงปู่วัดปากน้ำเคยกล่าวไว้ว่า 'คนที่จะเจริญก้าวหน้าได้นั้นจะต้องอดทนให้ครูอาจารย์ดี พี่เลี้ยงที่ฝึกก็ดี หรือผู้นำบัณฑิตของเราก็ดี ฝึกเรา โยกเราให้เต็มที่ โดยปฏิบัติดังนี้ ๑. ทำตัวให้เหมือนผ้าเช็ดเท้า ๒. ทำใจให้เหมือนแผ่นดิน ๓. ทำตัวให้เหมือนตาไม้ไผ่ ๔. ทำท่าให้เหมือนกระทะ ข้อที่ 1 ทำตัวให้เหมือนผ้าเช็ดเท้า ผ้าเช็ดเท้าที่รวบรวมไว้ตามน้ำไดใครเข้าบ้านก็ต้องใช้เท้เช็ดแล้วเช็ดอีก เราเป็นกัน เจ้าหน้าที่จะเรียกเราใช้งานได้ก็ไม่ควรปริปากรับ ยินดีรับใช้ท่านเหมือนผ้าเช็ดเท้า ยิ่งท่านใช้มาก แสดงว่าท่านมีประโยชน์มาก ข้อที่ 2 ทำใจให้เหมือนแผ่นดิน ไม่ว่าจะมีเรื่องอันใดมาผลกระทบ ขอให้ทำใจให้น้นเหมือนแผ่นดิน แผ่นดินนั้นใครจะเอาของสะอาด ของทองไปจาก มันก็จะ ไครจะนำของปฏิุลลงไป มันก็จะ คนที่จะได้ดัชนีจะต้องไม่หวั่นไหวในคำสรเสริญและนิทาน ตั้งใจทำงานพร้อมทั้งรักษาให้ผ่องใส และหนักแน่นเหมือนเป็นแผ่นดิน ข้อที่ 3 ทำความให้เหมือนตาไม้ไผ่ ไม่ไผ่นั้นเป็นลีดซาว มีแขนยื่นออกมาจากตา แขนที่ยาวปล่อยไว้เป็นประโยชน์ ต้องตัดให้แขนสั้น ๆ เรียกตามอง ไม่ให้มีตาพะอง เขาเรียกโดยย่อว่า “พอง” ให้ติดกับต้นมะพร้าวหรือต้นตาลเอาไว้เยียมหนี้นั่นได คารามิตา ควรทำต