การนั่งและเดินอย่างมีมารยาทในพระสงฆ์ : หน้า 75/113

บางทีคอเต็มไปเลย ต้องรีบแก้ไขกันเสีย ทั้งตัวโดยเข้าไม่มือ แล้วเป็นอย่างไรบ้างของเรา ลองให้เพื่อนทำดูก็ได้ ทำกันตัวนั่งทาม ๆ เขาทำกันอย่างไร ดึงเกดพระภิฏูก็แล้วกัน เวลาท่านจะนั่ง ท่านจะยืนเขาแล้วลงทั่งลุก เวลาก็กเหมือนกัน จะขึ้นทีละเขาแล้วค่อยลุก พระภิฏูก็เป็นผู้ชาย ท่านยังฝึกได้ เรียบร้อยเสียด้วย พวกเรา ผู้หญิงไปแก้ไขกันเสีย เดี๋ยวเขาจะว่านหรือคนเข้าวัด เสี่ยชื่อหมด ไปหัดกันเสีย สิ่งเหล่านี้ถ้าไม่หัดแล้วตัวจะตก และสร้างความรำคาญให้ผู้อื่นอีกด้วย หลวงพ่อไว้ดีอย่างนี้แหละ ไม่ต้องไปผดวกกับใคร เห็นท่านบ้างออกได้เลย คนนี้นี่เทียว อย่ารับข้าวมา แล้วถามทุกทีร้อยบางคนคงว่าหลวงพ่อไม่เรียนไหว เราไม่เคยเรียนหรอก มองด้วยเหตุผลก็ออก ขนาดยังต้องเอาอะไรมา คำ ข้อ ๒๓-๒๔ "ภิกษุพึ่งทำความศึกษา ว่าเราจักไม่เอาผ้าคลุมศรีสะไปนบ้าน-นั่งในบ้าน" ถ้าเราเป็นวราวสะนำข้อนี้ไปใช้ยังไงรู้อย่างไรนี้แล้วกัน ไปนั่งที่ไหนละ อย่าแต่งตัวให้รู้งร่วม แม้เป็นเพื่อนสนิทหรืออนุญาติ ก็อย่าไปทำ เดี๋ยวเป็นข่าวบากบ้าน เพื่อนเราอาจไม่มีกอะไร แต่พ่อเขา แม่เขา น้องเขาพี่เขา สามี-ภรรยาเขา จะนึกตำหนิเอาได้ แม้ที่สุดเป็นธรรมเนียมเลยว่า เข้าบ้านใครหรือเข้าไปในอาคารดารามที่ไหนต้องถอดหมวกออกกันไมอถอดมีวงกล้อง หรือพวกแกลดกัน ว่าหัวลำ หัวโล้น ไปโน่น ข้อ ๒๔ "ภิกษุพึ่งทำความศึกษา ว่า เราจักไม่เดินกระโหย่งเท้าไปในบ้าน-นั่งในบ้าน"