ความเมตตาของพระอรหันต์ : หน้า 108/141

โดยไม่แสดงอารังเกียจเลย แม้เขาจะเอา ไว้รีบทั้ง ๕ นึงหยิบอาหารใส่บาตร และ บ่งบอกนี้หนึ่งเกิดขาดหลุดลงไปในบาตร ถ้าเป็นแรคไม่ปล่อยจนได้ของแกม อย่างน่าร็อก แต่เห็นนิวร้องแรงรีบปาฝาวตร เดินกลิ้งไปแล้ว แต่พระอรหันต์ท่านมีเมตตาสูง ท่านหมดกิเลสแล้ว เขาแผนนี้มือให้วันหนึ่ง ท่านก็ไม่ว่ากระไร เท่านั้นยังไม่พอ ท่านยังตั้งใจ ฉลองศรัทธาของขอทานนี้เรืออย่างเต็มที่ หวังให้เขาได้บุญมาก ๆ ทันตาเห็น จะได้หมดเวร เป็นขอทานเสิ้ม ท่านรำบาตรแล้วก็ตรงไปที่ร่มไม่ไกล ๆ ลงนั่งแล้ววางบาตรไว้ข้างหน้า หยิบนี้รีบฉัน นั้นโยนพึ่งเหมือนเป็นแผนไข่เศรษฐธรรมดา แล้ว ท่านก็หยิบอาหารถิ้นนั้นน้ำตาเอาเลย ฝ่ายอานนท์ เห็นแล้วก็อดดีใจออกจากใหญ่ ท่านเป็นพระอรหันต์ ท่านก็ใจได้ แต่จะไม่เชื่อกายอยู่ ชาวบ้านทั่วไป พอถือบาตรก็อยากให้พระฉันของที่ตนถวาย กับข้าวจะประณีตหรือไม่ประณีต เหมาะกับบัย กับส่งของท่านหรือไม่ ก็ไม่ค่อยคำ่นึงถึง ถ้า ท่านผลแสดงอาการไม่อยากได้ เขาก็เสียใจ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเห็นประโยชน์ ในการรักษาศรัทธาของขอทานให้ไว จึงทรง บูชิตพระวินัยขึ้นมา เมื่อออกนิบาตต้อง รับอาหารโดยไม่ค้านว่าหรือนั่นจะประณีต หรือไม่ เมื่อรับแล้วต้องฉัน หามาไปเทิร์น ถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งของพระภิษุ ก่อฝากกับพวกเราา ตั้งแต่เด็กจนโตมา ถึงขนาดนี้ เราสมัยเพื่อนรักเพื่อนสนิทกันมา แล้วท่านนั้น เพื่อนบางคนก็กล่าวว่าเรา บางคน ก็เท่าเรา คนที่รวยกว่าเราก็มี เรื่องความรวย ความจนนี้ช่วยกันไม่ได้จริง ๆ เป็นเรื่องของบุญ ของบาปมาพัฒนากันมา คบเป็นเพื่อนกัน