ความสำคัญของบุญและทรัพย์สมบัติ : หน้า 45/106

เมื่อกล่าวความไปเล่าให้พระราชาฟัง พระองศ์จึงทรงถามว่า "เธอคิดอย่างไร" เหล่ามหาเสด็จจึงกราบทูลว่า "พวกข้าพระองค์คิดว่า ทรัพย์ทั้งหมดนี้เป็นของพระองค์พะองค์ค่ะ" พระองศ์จึงทรงชี้แจงว่า "ทรัพย์เหล่านี้ไม่ใช่ของเรา พวกท่านไปคิดอย่างนั้นไม่ได้ นี่เป็นบุญของเขา ให้กลับไปคิดใหม่ว่า จะขอทรัพย์ของมหาทุกตะและครอบครัวอามากองที่สนามหน้าพระราชวัง" พอพวกข้าราชบริพารคิดใหม่ ดินก็ทิ้งกัลายนเป็นรัตนชาติอีกครั้ง นับเป็นเรื่องที่แปลกมากทีเดียว หากเป็นบุญของเราแล้ว โจร็ไม่สามารถปล้นเอาไปได้ ไฟก็ไม่ไหม น้ำก็ไม่ท่วม ใครจะคิดดดโกงก็ไม่สามารถเอาไปได้ทั้งนั้น เพราะสิ่งนี้สำเร็จได้ด้วยบุญของเรา เมื่อมหาดเล็กขนกองรัตนชาติทั้งหมดไปไว้ที่สนามหน้าพระราชวังแล้ว มาหาคุณะ ภรรยา และบุตร จึงเข้าไปในบ้านได้ ครอบครัวของมหาดเล็กไม่มีใครสนใจในกองรัตนชาติเล่านั้นเลย เพราะคิดว่าทรัพย์ที่เกิดมาเหล่านั้นเป็นของพระราชา พอลุกเข้าไปในบ้นได้ จึงธรบรงเข้าไปในครัว แล้วเปิดฝาครอบกะทารา เห็นข้าวลูกปลาตะเพียนเหลืออยู่จึงพากันทานทั้งครอบครัว ข้าวนั้นทั้งหวาน อร่อยมีโอษฐ์ ทานแล้วรู้สึกสดชื่นไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ผิวพรรณวรรณก็พลันเปล่งปลั่งขึ้นมา มีสราริยมาะสมที่จะเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองในตอนนั้นเอง