มหาทุตตะและบุญบารมี : หน้า 54/106

กัณฑ์ธรรมนี้ทำให้มหาทุตตะฉะฉานวรรณ แต่เมื่อถวายข้าวคลุกตะเพียนตกลงไปในบาตร บุญญาณสิ้นทักษะเกิดขึ้นแล้ว บุญเก่าได้ช่องให้ได้เจอภยันตรายทั้งผู้บำบัดและพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และบุญใหม่ที่เกิดขึ้นจากมหาทุตตะนามมีถ้วนข้าวคลุกตะเพียนนี้ ก็ม่าสอดละเอียดยิ่งเข้าตรงกลางเลย ยิ่งได้มาบุญรบถ้วนบริบูรณ์ คือ ทั้งผู้ให้ ผู้รับ วัตถุทานบรรสุทธิพร้อมด้วยเจตนาเต็มเปี่ยม ดวงบุญก็ส่วงโพลง ผงจณาถาวที่ครองบำติตอยู่ในกลางที่หน้ามาตรธรรม เห็น จำ คิด รู้ แนวทางไปเลย เหมือนเราเข้าไปในห้องมีดๆกดสวิตช์ไฟที่ด้านฝา ความสว่างเกิดขึ้น ความมิดก็หายไป ท่อธารแห่งบุญสอดละเอียดยงมารดที่กลางกายมหาทุตตะ เปลี่ยนผิวจนนเป็นผังรวย และรวยที่สุดในเมืองนั้นด้วย มีทรัพย์มากกว่าพระราชา เพราะว่าดวงบุญนั้นใหญ่กว่าสมบัติที่พระราชามีอยู่ รัตนชาติก็สวยใสไม่มีตำหนิเลย เวลาที่ค่ำนั้นเขาเอาประเทศออมกาตี แลกันด้วยประเทศเดียวอย่างนี้เขาเรียกว่า มีค่าควรเมือง นี้หมายถึงรัตนชาติเพียงเดียว แต่ด้วยบุญของมหาทุตตะที่จะมีฝันรันชาติได้ก็รัสนิต้องมาเป็นกองสูงท่วมหัวนั้นจึงมียามมานับประมาณไม่ได้ นี้เป็นการรื้อผงจนสร้างผังรวยรายการให้เกิดขึ้นของมหาทุตตะ เพราะฉะนั้น มหาทานบารมีจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก เมื่อเราทุกคนได้ทำผลบุญก็เป็นของเรา ยิ่งถ้าหาทานบารมีนี้เราถวายแต่กันในบุคคลคือ บุคคลผู้เลิศ เป็นบุคคลที่เข้าถึงธรรมมะ เป็นธรรมกายที่ทำวิชชาชั้นปราบมารได้ บุญก็ยิ่งบังเกิดขึ้นมามากมายเป็นของสูงใจอปปมาณ คือ เป็นบุญใหญ่มากจะนับจะประมาณไม่ได้ และบุญนี้จะติดตามตัวไปทุกภพทุกชาติบรษทังถึงที่สุดแห่งธรรม มาหาทุตตะกับฝนักชาติ 55