ความสุขในโลกรอบตัว : หน้า 82/106

ส่วนสุขในโลกนั้น แคสรูปลักษณ์น้อย แข็งเดียงต่านักก็หายไป ยกตัวอย่างที่เรารับประทานอาหารอร่อยๆ พอเลยลำคอ รสชาติก็หายไปแล้ว ดูหนัง ดูละคร ดูทิวทัศน์ ดูเพชรดูพลอย ปลื้มไม่กี่กี๊กลิ่นเสื้อไป เราไม่สามารถดึงเอาความชุ่มชื่นในนั้นมาติดต่อมาได้ หรือแม้แต่เสียงเพลง เสียงสนุก เสียงธรรมชาติเสียงคนย่อมสรรเสริญ ฟังแล้วเพลินฯ แต่เดี๋ยวเดียวเราก็ลืมแล้ว หรือได้กลิ่นหอมๆ ชื่นออกชื่นใจ พอลิ้นจางหายไปก็ลิ้มอีก ต้องมาเติมอีกแล้วเติมความหอมใหม่ให้มันเต็ม แม้แต่สุขสมัผัส ที่เป็นความสุขทางเนื้อทางหนัง ทางระบบประสาทของมนุษย์ ก็สุขเพียงประเดี๋ยวเดียว กล่าวเหมือนแค่ไก่กระพือปีกพี่บู่ พออารมณ์นั้นดับ ก็มีความละเหี่ยเกิดขึ้น แล้วความเบื่อนายก็เกิดขึ้น กายถูกต้องล้มล่มอะไรแล้วแต่ สุขสมัผัสที่เกิดขึ้น แนบเดียวหายแล้ว เหมือนกับพยับแดดเห็นเปลวบิญฑ์ นอกจากนี้ พ่อแม่ปลูกฝังให้ลูกเรียนรู้ถึงสัญญา คือ มันชูไปอยู่ในอารมณ์นั้น เวลาเทพบุตรเทพีเขาแสดงความรักกัน มันเป็นเดี๋ยวนันสวรรค์ สุขสมัผัสอะไรต่างๆ นี้แนวเดียวก็จากหายไป แต่สุขที่เกิดจากการเข้าถึงธรรมไม่ใช่อย่างนั้น เป็นสุขที่มังคงและยืนยืนอยู่มายาน และเป็นอิสระ เบิกบานไม่มีสิ้นสุดเลย เพราะฉะนั้นใครจะว่านพาพเป็นสุขแห่งแล้ว แต่ความจริงตรงกันข้าม เป็นสุขที่อิงบนตลอดวัน ตลอดคืน ตลอดปี แล้วก็ต้องตลอดไป พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกพระองค์ จึงกล่าวถึงพระนิพพาน ด้วยคำว่า “นิพพานัง ประระมิง สุขัง” ซึ่งเป็นคำยืนยันจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า “นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง” นั่นเอง