ข้อความต้นฉบับในหน้า
เมื่อมหาตะเล่าให้ฟังว่า “วันนี้ฉันรับปากกับผู้มีบุญท่านหนึ่งว่า จะเลี้ยงพระ ๑ รูป ในวันรุ่งขึ้น ก็เลยดีใจ ฝ่ายภรรยารู้สึกงุนงง เนื่องจากทุกวันก็แทบจะหาเลี้ยงตนเองไม่พออยู่แล้ว บางทีต้องไปขอเขากิน แล้วจะมีปัญญาไปเลี้ยงพระได้อย่างไร
แต่คนเราเมื่อตั้งใจแล้ว แม้มีแต่ตัวกับหัวใจที่มุ่งมั่นจะทำความดี สร้างบุญบารมีอย่างไม่หวาดหวั่นต่ออุปสรรค ไม่นานก็จะสารถแสงหวานทางและวิธีการไปทำในสิ่งที่ตนตั้งใจไว้ได้สำเร็จ สิ่งสำคัญที่สุดคือ ต้องกล้าคิดกล้าตัดสินใจที่จะทำก่อน
หลังจากนั้น สามัคคีรยาได้หลบกันว่า “เราได้ฟังธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาหลายครั้ง แต่ใจมัวแต่รอคอยว่าเมื่อไพรจะฉันเสร็จ จะได้อาหารจากท่าน แม้กระนั้นพระธรรมคำสอนก็ผ่านเข้าไปในใจอยู่เสมอ โดยเฉพาะเรื่องการทำทาน ซึ่งพระองค์ทรงเทศนอย่อลึกว่าที่เราภาคนนี้เป็นเพราะชาติที่ผ่านมาไม่ให้ทานเอาไว้ ถ้าหากคราวนี้เราไม่ได้ทำนอกจากนี้ ชาติหน้าไปคงจะต้องประสบกับความยากจนยิ่งกว่าชาติที่แล้วน่ะแน่” เพราะฉะนั้นชาตินี้จงกลดยินยอมพร้อมใจกัน ทำบุญเลี้ยงพระสักองค์