อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒
…อว่า ลำเอียงเพราะความชอบพอ ภิกษุใดรับ
ของทายกแม่ทิ้งก่อนว่า ที่หลังด้วยอำนาจความโกรธ หรือรับทำ
อาการดูหมิ่นในคนจน หรือทำลายกันดุเดือดอย่างนี้ว่า “ที่สุด
ในเรือนของท่านไม่มีหรือ ท่านจงถือเอาของ ๆ ท่านไปลิขิต …
ในบทนี้กล่าวถึงการลำเอียงของภิกษุที่มีอิทธิพลจากความพอใจ, ความโกรธ หรือความกลัว และผลกระทบที่เกิดจากการตัดสินใจในเชิงลบต่อผู้อื่น สอดคล้องกับแนวทางของพระพุทธศาสนาในการไม่ลำเอียงและการรักษาสติ ความเข้า